Εμείς φταίμε που τους ανεχόμαστε

Σταύρος Κόλκας

Επειδή πολλά μας τα είπαν οι φίλοι μας οι Αθηναίοι, ας βάλουμε λίγο κάτω κάποια πράγματα για να καταλάβουμε πως υπεύθυνοι για τα όσα βιώνουμε είμαστε κυρίως εμείς. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πρώτα απ όλα, η επιλογή των προσώπων που μεταφέρουν εικόνα της Θεσσαλονίκης, είναι ξεκάθαρα μία προσπάθεια αλλοίωσης του χαρακτήρα της πόλης.
Ποια είναι αυτά; Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ως Νομάρχης, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος ως Δήμαρχος και ο αδερφός και φίλος Γιώργος Μίνος που εκφράζει το ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ στην κρατική τηλεόραση.
Οι δύο, επιλογές των κομμάτων εξουσίας – και των δύο – συνειδητές και με στόχο όπως αναφέρω παραπάνω την αλλοίωση της εικόνας της πόλης και βέβαια της αδυναμίας της να διεκδικήσει οτιδήποτε από τα κέντρα αποφάσεων.
Επειδή και παλαιότερα το επίπεδο των πολιτικών που έλεγχαν την κατάσταση ήταν αναλόγου επιπέδου, αδυνατώ να πιστέψω πως δεν υπήρχε δόλος από τα κόμματα εξουσίας ως προς την αστειότητα των επιλογών τους για την τοπική αυτοδιοίκηση της Θεσσαλονίκης.
Εννοείται πως η δεξιά βγαίνει πρώτη συνεχώς και θα μπορούσε να κατηγορηθεί εύκολα, αλλά τα πάντα έγιναν με την σύμπραξη της νέας δεξιάς, λέγε με ΠΑΣΟΚ, το οποίο ποτέ δεν έριξε στη μάχη της τοπικής αυτοδιοίκησης κάποιο σοβαρό του στέλεχος. Με την κίνησή του να ρίξει στη μάχη την Αράπογλου και να αδειάσει τον ανεξάρτητο Μπουτάρη που αποτελεί έναν σοβαρό οικονομικό παράγοντα της πόλης, καρφώθηκε και έδειξε πως συμμετέχει και αυτό στον μαρασμό της Θεσσαλονίκης.
Όσο για τον Μίνο, μπορεί να είναι ΠΑΟΚτσάκι άρρωστο, να αγαπάει την ομάδα όσο λίγοι, αλλά σίγουρα δεν βοηθάει στην εικόνα της ομάδας και γίνεται έρμαιο στις διαθέσεις κάποιου Παπαδημητρίου και του Βαρούχα ο οποίος είναι με διαφορά ο πιο … πολύτεκνος άνθρωπος της ιστορίας της διαιτησίας ελέγχοντας τουλάχιστον επτά διαιτητές, μαζί με αυτούς που πήραν μεταγραφή σε άλλους συνδέσμους παρότι δουλεύουν στα Λιόσια.
Η συνολική εικόνα της Θεσσαλονίκης στην υπόλοιπη Ελλάδα, γίνεται συμπαθητική στις ελληνίδες νοικοκυρές όταν πηγαίνει η συζήτηση στον Αρναούτογλου και βέβαια, λίγο περισσότερο όταν πάει στον Κανάκη και τον Σερβετά.
Υπάρχει και η εικόνα του Καλιβάτση, που για να γίνει αρεστός στον υπόλοιπο πλανήτη πιέζεται πάρα πολύ.
Μέσα σε 335 λέξεις, σας μετέφερα ακριβώς ποια είναι η εικόνα της Θεσσαλονίκης στην πλατιά μάζα της χώρας. Αν προσθέσω και λίγο Σταρόβα, όλα καλά.
Αν στην παραπάνω εικόνα, προσθέσουμε και τους Θεσσαλονικιούς που έκαναν καριέρα στα αθλητικά μίντια ζώντας στην Αθήνα, το παραμύθι ολοκληρώνεται.
Συνήθως τύποι με γελοίο χιούμορ, υποτακτικοί στα θέλω της πρωτεύουσας, χωρίς καμία διάθεση να κοντράρουν τα αυτονόητα για όλους εμάς, αφού πρέπει να πέφτει το μπακίρι κάθε 1η του μηνός χωρίς να ανοίξει μύτη.
Αυτοί οι τύποι, ο Καρπετόπουλος που πήγε να τρελαθεί φέτος με τον τρόπο που τον εξέθεσε ο ΠΑΟΚ, οι τύποι στην Έρα που μιλάνε 2,5 λεπτά για την ομάδα και δεν καταλαβαίνεις τι λένε, είναι οι άνθρωποι που διαμορφώνουν εικόνα για τα αθλητικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης και βέβαια για τον ΠΑΟΚ.
Και δεν διαμορφώνουν εικόνα μόνο στην Αθήνα, αφού πιάνουν και σχεδόν όλη την περιφέρεια.
Παρατηρώντας λοιπόν τα αστεία σχόλια των οπαδών του Παναθηναϊκού εδώ και καιρό, πήρα το ερέθισμα να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα που αφορά όλα τα παραπάνω, αλλά και κάτι ακόμη.
Οι άνθρωποι δεν είχαν ποτέ αντίλογο από τη Θεσσαλονίκη. Δεν φταίνε αυτοί που μας αντιμετωπίζουν σαν τσομπάνηδες. Εμείς φταίμε που έχουμε ανεχτεί όλη αυτή τη στημένη κατάσταση που επηρεάζει γενικότερα τη ζωή μας και όχι μόνο το ποδόσφαιρο.
Πρέπει να κατανοήσουμε πρώτα απ όλα, πως Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι δύο πόλεις οικονομικά ανταγωνιστικές, τουλάχιστον ήταν κάποτε.
Τώρα, όχι μόνο δεν είναι, αλλά η πλάστιγγα έχει στραφεί οριστικά και αμετάκλητα προς την Αθήνα. Οι κάτοικοι της οποίας, θεωρούν πως τους ανήκει το σύμπαν, εννοείται και σε αθλητικό επίπεδο.
Το πως αλλάζει αυτό έχει να κάνει με την εμφάνιση ενός ανθρώπου που θα μπορεί να πείσει τους υπόλοιπους να φτιάξουν ένα κίνημα ώστε να πέσει ο δικομματισμός στη Θεσσαλονίκη και να λειτουργήσουμε όσο ανεξάρτητα μπορούμε. Να αποκτήσουμε αντίλογο και να εξαφανίσουμε τους ρουφιάνους yesman που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες στην επιφάνεια. Η πολιτική του "τι καλός άνθρωπος που είναι, ήρθε και στα βαφτίσια της ανηψιάς μου" πρέπει κάποτε να κλείσει τον κύκλο της. Ευτυχώς οι υπέρμαχοί της σιγά - σιγά αφήνουν τα εγκόσμια. Ε΄καιρός ήταν.
ΥΓ Βιώνουμε τέτοιο νταβατζηλίκι σε κοινωνικό επίπεδο, που βλέπουμε καθημερινά την αφίσα που γράφει «το πιο σύγχρονο μετρό της πόλης», για ένα έργο που ουδέποτε ρωτήθηκαν συγκοινωνιολόγοι εκτός συστήματος και είναι μία ευθεία επτά χιλιομέτρων. Αυτό το έργο, που δεν το χρειαζόμασταν, είναι και η σημαία μίας Πολιτείας που «προσέχει» και την συμπρωτεύουσα.