Iron Man 2

( *** ) IRON MAN 2

Σκηνοθεσία: Τζον Φαβρό. Σενάριο: Τζάστιν Θερό. Με τους: Ρόμπερτ  Ντάουνι Τζούνιορ, Γκουίνεθ Πάλτροου, Μίκι Ρουρκ, Σκάρλετ Γιόχανσον.

Περιπέτεια φαντασίας, 2010, Η.Π.Α. Διάρκεια: 2 ώρες και 4 λεπτά.

Επιστροφή στην οθόνη, μόλις ενάμισι χρόνο από την  πρώτη ταινία, για έναν από τους πιο ευτυχείς κινηματογραφικά ήρωες της Marvel από τον ίδιο σκηνοθέτη, τον Τζον Φαβρό. Ομολογώ ότι ανήκω στην πολύ πολύ μικρή μειοψηφία αυτών που δεν ‘παραδόθηκαν’ απόλυτα στην πρώτη απόπειρα του Φαβρό, προτάσσοντας αντιστάσεις στην μοδάτη υπερηρωική φόρμουλά του που εστιάζει πολύ περισσότερο στο αλά sitcom, ειρωνικό λεκτικό παιχνίδι, την παιχνιδιάρικη αποηρωοποίηση και το σκηνικό χάρισμα του πρωταγωνιστή του από ότι στα στοιχεία της θεαματικής περιπέτειας, κομμάτι στο οποίο σκηνοθετικά ο Φαβρό ήταν και είναι (παρά το αυξημένο budget) αρκετά αμήχανος. Το ομολογώ και αμαρτία δεν έχω, τον σούπερ ήρωα μου τον προτιμώ είτε μέσα στην αφελή κιτς σύμβαση της χρωματιστής αναληθοφάνειας,  ή στην απόλυτα ενήλικη ψυχοπαθολογική σκοτεινιά. Παρ’ όλα αυτά, έχοντας συστήσει και στήσει το σύμπαν του ήρωα του στην πρώτη ταινία, με αποτέλεσμα να είμαι προετοιμασμένος γι αυτό που με περιμένει,  απήλαυσα πολύ περισσότερο την one man show παρουσία του υπέροχου Ρόμπερτ Ντάουνι αυτήν τη φορά, σε ένα πλούσιο, ανάλαφρο και σπιρτόζικο ψυχαγωγικό κομιξάδικο κοκτέιλ που έχει λίγο απ’ όλα: πληθώρα σταρ σε διάφορους ρόλους, υπέροχες ατάκες, αυξημένο (αλλά αμήχανο και πάλι) τον παράγοντα του θεάματος ενώ αποτελεί περισσότερο από  την πρώτη ταινία της σειράς, (με την ενισχυμένη αυτή τη φορά παρουσία του Νικ Φιούρι – Σάμιουελ Τζάκσον) πλατφόρμα εκκίνησης για την πολυαναμενόμενη κινηματογραφική μεταφορά των «Εκδικητών» με όλους τους ήρωες της Marvel μαζί. Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον αυτός εδώ ο Iron Man, παραέχει λίγο από όλα, κι ίσως εκεί είναι και το βασικό του πρόβλημα.  Με τη διάρκεια να παθαίνει ένα μικρό ξεχείλωμα, την υποπλοκή της πράκτορος Νατάσα Ρομανόφ να μπερδεύει λίγο την απλότητα του σχεδιασμού του πράγματος (και να προσφέρει μπόλικο eye candy με την Γιόχανσον σε μεγάλα κέφια), τις αναφορές στο παρελθόν και τον πατέρα του Τονι Σταρκ με όλο το λεκτικό μούμπλε μούμπλε περί ιδιωτικοποίησης της διατήρησης της ειρήνης, να κουβαλάει μικρά κομμάτια ιδεολογικής σύγχυσης και την κόντρα του ήρωα με τις στρατιωτικές αρχές να σε αποσυγκεντρώνουν από τον βασικό κακό. Τον οποίο υποδύεται με απολαυστική άνεση ο Μίκι Ρουρκ, είναι όμως μάλλον λίγος ο χαρακτήρας του ως κυρίαρχη απειλή σε ταινία με σούπερ ήρωες.