Καλώς ή κακώς, στο ποδόσφαιρο είσαι τόσο καλός όσο και το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Κέρδισες; Είσαι θεός. Έχασες; Δεν αξίζεις τίποτα. Ειδικά στην Ελλάδα. Οφείλω να παραδεχτώ ότι σε αυτό, καθοριστικό ρόλο παίζουμε εμείς οι δημοσιογράφοι. Για την ακρίβεια τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Μετά από κάθε αγώνα πρέπει να κλείσουν δεκάδες σελίδες εφημερίδων και περιοδικών και να αφιερωθούν ώρες ολόκληρες στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις. Και πάνω απ΄ όλα πρέπει να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα. Είσαι χαρούμενος για την ομάδα σου; Θα στηθεί ολόκληρο πανηγύρι. Έχεις πάρει ανάποδες επειδή δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της; Θα στηθεί πραγματική κηδεία.
Δεν έχω καμία διάθεση να δώσω συνέχεια στην κουβέντα που ανοίξαμε χθες περί κριτικής, απλά θέλω να επισημάνω πόσο εύκολα αλλάζουν οι εντυπώσεις στο ποδόσφαιρο. Με αφορμή βέβαια την εθνική μας ομάδα και τις δύο – μέχρι τώρα - εμφανίσεις της στο Μουντιάλ 2010. Και για να μην επικεντρωθώ στους Έλληνες που όπως είναι λογικό αντιμετωπίζουμε την ομάδα με ένα πάθος που συχνά δεν μας αφήνει να δούμε τα πράγματα καθαρά, θέλω να σταθώ στο πώς βλέπουν την εθνική μας οι ξένοι. Για την ακρίβεια θέλω να σταθώ στο πόσο θεαματικά έχει αλλάξει το κλίμα για την Ελλάδα στο εξωτερικό.
Είναι και αυτό ένα από τα αβαντάζ που έχουμε όλοι εμείς που βρισκόμαστε εδώ στην Αφρική για να καλύψουμε το Μουντιάλ. Ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους, φίλους του ποδοσφαίρου, από κάθε γωνιά της γης. Είναι έτσι προγραμματισμένη η διοργάνωση ώστε όλες οι ομάδες να αγωνίζονται σε διαφορετικές πόλεις κάθε φορά. Έτσι από το Ντέρμπαν (το οποίο παρεμπίπτοντος έχει γίνει για μας δεύτερο σπίτι αφού εδώ είναι η βάση της εθνικής και εδώ επιστρέφουμε κάθε φορά μετά από τα παιχνίδια της) έχουν περάσει φίλαθλοι από δεκάδες διαφορετικές χώρες. Γερμανοί, Αυστραλοί, Ισπανοί, Ελβετοί, Ολλανδοί, Ιάπωνες (οι ομάδες τους έχουν ήδη αγωνιστεί εδώ) αλλά και Αργεντινοί, Μεξικανοί, Ιταλοί, Νιγηριανοί, Πορτογάλοι, Βραζιλιάνοι (που ή περιμένουν να δουν την ομάδα εδώ στο “Μόουζες Μαντίμπα” ή είναι απλά περαστικοί).
Σήμερα, εκμεταλλευόμενοι τον εξαιρετικό καιρό αλλά και το ματς της Ολλανδίας με την Ιαπωνία, κατεβήκαμε για μία ακόμη βόλτα στο “Golden Mile” (την περίφημη παραλία του Ντέρμπαν, εκεί όπου έχει στηθεί όλο το μουντιαλικό πάρτι) και μιλήσαμε με τον κόσμο. Σας διαβεβαιώ ότι η άποψή τους για την εθνική Ελλάδας είναι η μέρα με τη νύχτα συγκριτικά με το πρώτο και το δεύτερο παιχνίδι. Με την εμφάνιση και τη νίκη κόντρα στη Νιγηρία όλοι ξαφνικά άρχισαν να μας υπολογίζουν. Οι Αργεντινοί φαίνεται να μας παίρνουν πολύ στα σοβαρά ενόψει της αναμέτρησης της Τρίτης (ελπίζω να μην κάνει το ίδιο και ο Μαραντόνα με τους παίκτες του!).
Οι υπόλοιποι, βλέποντας ότι αυτό Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μέχρι στιγμής το “Μουντιάλ των μικρών”, θεωρούν ότι και η Ελλάδα, γιατί όχι, μπορεί να παίξει ένα πρωταγωνιστικό ρόλο. Και για μένα αυτό είναι κάτι που έχει πολύ μεγάλη σημασία στο ποδόσφαιρο. Η αναγνώριση από τον κόσμο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, σε εθνικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, δεν βρίσκεται πια στην αφάνεια. Δεν είναι κλεισμένο μέσα σε μία γυάλα. Εκπροσωπείται πια σταθερά σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Και συνεπώς κρίνεται. Σε μόνιμη βάση.
Οι ομάδες μας και οι παίκτες μας δίνουν πια εξετάσεις, κάθε φορά που βγαίνουν στο εξωτερικό. Και μεγαλύτερο τεστ από ένα Μουντιάλ δεν υπάρχει. Ας φροντίσουμε η τελική εντύπωση που θα αφήσουμε στον κόσμο φεύγοντας από την Νότια Αφρική να είναι θετική. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα την ερχόμενη Τρίτη στο Πολοκουάνε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου