Αυτό είναι το γράμμα του επι χρόνια στενού συνεργάτη του Σωκράτη Γκιόλια, Μάνου Κακλαμάνου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα".."Ακούω την εκπομπή μας, ρε Σωκράτη. Την επανάληψη το βράδυ (που είναι πάντα καλύτερη). Ακούω το παιδί μας που δεν πρόλαβε να γίνει ενός έτους. Κάθομαι να σου γράψω με χαρτί και στιλό γιατί δουλεύαμε μαζί από τότε που γέμιζες δεκάδες σελίδες καθημερινά χειρόγραφα.
Και μια εποχή μετά αγόρασες τον πρώτο σου υπολογιστή και δεν σταμάτησες να γράφεις κι εκεί. Και δεν σταμάτησες ποτέ. Και τι κατάλαβες; Αυτό με ρώτησε και ο Βασίλης. Σκεπτόμενος την έγκυο αδελφή του που άφηνες πίσω, με ρώτησε: "Αξίζει;" και εκείνη τη στιγμή μου έδειχνε... εσένα νεκρό. Και τότε συνειδητοποίησα πόσα πράγματα δεν ξέρω για σένα. Ακόμη και τη γυναίκα σου την Αδαμαντία την.. είχα δει μόνο μια φορά ως νύφη. Τη δεύτερη φορά την είδα χήρα.
Ρε Σωκράτη, διάβασες ότι μια δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, όταν έμαθε ότι εκτελέστηκες, διερωτήθηκε μέσα της: "Μα, ποιος μ... τον έκανε ήρωα;". Φυσικά θα της απαντήσω της κυρίας, όμως άλλο σου έλεγα. Η ίδια λοιπόν προβληματίστηκε στο κείμενό της για το αν τελικά είσαι "ένας από εμάς"... και στο τέλος σου έκανε την τιμή να σε συμπεριλάβει στη νομεγκλατούρα τους. "Από εμάς" πάει να πει από τους δημοσιογράφους.
Και άκου, Σωκράτη, δημοσιογράφος είναι και αυτός που αποκαλύπτει παραδικαστικό, παράνομο τσόγο, κύκλωμα αστυνομικών, μεγαλοαπατεώνων, ναρκωτικών, μαστροπίας, χρηματισμούς και σκάνδαλα υπουργών (θυμάσαι πόσο τις γουστάραμε αυτές τις θεματάτρες;), δημοσιογράφος είναι και αυτός που -από τότε που θυμόμαστε- παρουσιάζει εκπομπές.
Μια πρωινή εκπομπή, μια βραδινή, ένα talk show, άντε και καμιά Eurovision.
Δημοσιογράφος είναι και αυτός που ψάχνεις και συγκρούεται.
Δημοσιογράφος είναι και αυτός που πρέπει να χαμογελάει σ' όλους.
Μωρέ δεν πάτε να ....; (Αλλά δεν βρίζουμε ποτέ μπροστά στον Σωκράτη.)
Λοιπόν, ξέρεις τι πιστεύω; Μάλλον θα την πείραξε το θέμα συμβόλαια στην ΕΡΤ. Και άκου, Σωκράτη, ένας άλλος δημοσιογράφος συμπέρανε από τον θάνατό σου ότι "θα έπρεπε να προσέχουμε τι λέμε και τι γράφουμε". Πού να καταλάβουν αυτοί τι σημαίνει "να παίζεις τα πάντα;"
Σσσσσσσσσσσς, Σωκράτη, αυτοί δεν πήραν μυρωδιά. Ναι, από τότε που έφυγες όλα αυτά. Όχι, δεν κάνω λάθος. Ρώτα τους. Μωρές, κάνα, δυο μηνάκια στο γραφείο και θα στρώνανε... αλλά θα έρθουν τώρα να σου πουν -και με το δίκιο τους- "και γιατί να κάνω αποκαλύψεις; Για να με σκοτώσουνε σαν τον Γκιόλια;". Να το... Πώς τα κατάφερες, ρε φίλε, να αφήσεις το όνομά σου στην Ιστορία; Τι κόλπο είναι πάλι αυτό; Εντάξει, ήσουν ιδιόμορφη περίπτωση ανθρώπου αλλά τόσο πιά;
Το κατάφερες κι αυτό. Σε παραδέχομαι. "Αύριο τι θα παίξουμε;". Να, ρε Σωκράτη, και αυτή την επιστολή τη γράφω με απλά λόγια για "να καταλάβει ο κόσμος". Ακόμη και "η γιαγιά στην Αλεξανδρούπολη" (με είχες πρήξει μ' αυτή τη γιαγιά στην Αλεξανδρούπολη). "Να καταλαβαίνει ο κόσμος" και "να καταλαβαίνει ο κόσμος". Μωρέ, καταλαβαίνει ο κόσμος.
Όχι, ρε Σωκράτη, και αύριο στο γραφείο. να πάρουμε και κάνα ρεπό. Α, θα έρθεις κι εσύ. Κι εμείς πότε θα ζήσουμε; Α, έχουμε καιρό (Σ' έχω ικανό να μου το έλεγες και τώρα αυτό.) Ρε Σωκράτη, ξέρεις που καταλήγω; Οτι πάλι έιτούργησες σαν αρχισυντάκτης. Έβαλες τη γραμμή και μας είπες: "Να σας δω. Ποιος συνεχίζεις και ποιος κωλώνει. Ποιος είναι μάγκας και ποιος θα αρχίσει να σκέφτεται καλύτερα το τι λέει και το τι γράφει". Βγάλε αυτόυς που θα ηρεμήσουν, βγάλε και αυτόυς που θα το ξανασκεφτούν.
Μείναμε κάποιες χιλιάδες που δεν έχουμε να σκεφτούμε τίποτα. Γιατί μάθαμε από εσένα και τον κάθε αντίστοιχο Σωκράτη τον βασικό κανόνα: "Πρέπει να το μάθει ο κόσμος".
Μάθε λοιπόν, κόσμε, ότι έχασα έναν φίλο. Οταν πρωτοσυνατηθήκαμε, δεν με χώνεψε και δεν τον χώνεψα. Όσο περνούσε ο καιρός, μάλιστα, καταλάβαινα ότι διαφέρουμε σε πολλά. Και ο καιρός πέρασε κι άλλο και βρήκαμε τον κώδικα επικοινωνίας που ψάχναμε. Και ήταν τόσο απλός τελικά... Πάντα με τον λαό. Χτυπάμε πάντα τους μεγάλους και τους δυνατούς.
Και αυτός ο κώδικας επικοινωνίας έγινε βιοθεωρία και τρόπος σκέψης.
και ενώ ήμασταν διαφορετικοί χαρακτήρες, ποτέ δεν διαφωνούσαμε στη δουλειά. Σχεδός για κανένα θέμα. Τρομερός δεν είναι;
Δεν είναι ωραίο πράγμα να σου αρέσει η δουλειά σου; Και του Σωκράτη του άρεσε, παθιαζόταν, πείσμωνε. Και αυτό τον γέμιζε ζωή.
Και μετά πήγαινε στο σπίτι του που τον περίμεναν η γυναίκα του και το παιδάκι του.
Ο Σωκράτης ήταν ευτυχισμένος άνθρωπος... Και είχε έναν τρόπο να σε παρασύρει σ' αυτό. Δεν απαιτώ την μοναδικότητα του πρωταγωνιστή μου. Ο καθένας έχει τον δικό του σωκράτη που σέβεται και εμπιστεύεται και ξέρει ότι δεν θα τον πουλήσει ποτέ. Απλά τον δικό μου τον σκοτώσανε.
Σ' αυτούς που δεν θέλω να αναφερθώ καθόλου. Όυτε μια λέξη χαμένη γι' αυτούς. Για τον
Σωκράτη θα ήθελα κάτι ακόμη. Να του ζητήσω συγγνώμη. Ξέρω ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μένα, εκείνος θα αναστάτωνε το σύμπαν με τις φωνές του και εγώ δεν βρήκα το κουράγιο να βγω ούτ σ' ένα δελτίο να πω μια κουβέντα γι' αυτόν.
Φοβήθηκα ότι θα με πάρουν τα κλάματα... όπως τώρα.
Και δεν είναι ώρα για κλάματα. Είναι ώρα για επίθεση. Έχουμε στιλό και μικρόφωνα. Και αυτά είναι βαρύτερος οπλισμός από 17 σφαίρες.
Συγγνώμη, Σωκράτη, που δεν κάναμε περισσότερα.
Που δεν αποκαλύψαμε κι άλλα.
Που δεν ξηλώσμαε κι άλλους.
Που δεν φωνάξαμε ακόμη περισσότερο.
Συγγνώμη, φίλε. που δεν σε γνώρισα καλύτερα.
Σε πίστεψα ότι έχουμε ακόμη καιρό μπροστά μας. Αλλά ήσουν μόνο 37 χρονών.
Μπορώ να σου κάνω κάτι που θα σου αρέσει. Όταν μεγαλώσουν τα παιδάκια σου, θα τους περιγράψω το πόσο ωραίος τύπος ήταν ο πατέρας τους.
Θα τους αρέσει, Σωκράτη.
Γεια σου, ρε Γκιόλια...
(Μην αργήσεις στην εκπομπή τη Δευτέρα!)"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου