"Θέλω να ακουστώ... απλά γιατί πνίγομαι! Είμαι μάνα 2 παιδιών, εκπαιδευτικός και σύζυγος ενός ταλαίπωρου πιλότου της πολεμικής αεροπορίας, που μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα σε εμάς και στις αναχαιτίσεις στο Αιγαίο...Όταν τον παντρεύτηκα ήξερα πως δεν θα ζήσω πλουσιοπάροχα, πως η ζωή μου μαζί του θα ανέβαζε μοιραία την αδρεναλίνη μου, πως σε πολλά όμορφα και σε πολλά άσχημα θα ήμουν μόνη... εκείνος ήξερα πως είναι ταγμένος να κρεμιέται στον ουρανό για να κοιμάμαι ήσυχη... για να κοιμάστε νηφάλια... Δεν ήξερα όμως πως κάθε μέρα που θα γύριζε σπίτι θα είχαμε γιορτή!
Δεν ήξερα πως τα παιδιά μου θα κοιτούσαν το ακουστικό του τηλεφώνου και θα φώναζαν "μπαμπά" Δεν ήξερα και δε φανταζόμουν συνάμα πως θα έρθει η μέρα που η πατρίδα, διά στόματος υπουργού θα έλεγε στον άντρα μου και σε όλους σαν κι αυτόν πως δεν είναι αρκετά πατριώτης...γιατί λέει έκανε λευκή απεργία (δηλαδή δεν έκανε την εκπαιδευτική του πτήση-την αναχαίτιση την έκανε με το ίδιο πάθος-) όταν η κυρία Χρουσαλά και η κυρία Αλεξάνδρου τα ιερά της πατρίδας τα χουν ως φόντο στο πανάκριβο συνολάκι τους...
Δεν ήξερα, και τώρα ντρέπομαι... Του έλεγα: "είσαι ήρωας" Τώρα θέλω να του πω:" Για ποια Τζούλια πας να σκοτωθείς αγάπη μου;"
αναγνωστρια
madata.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου