Μετά τους Γερμανούς οικονομολόγους που πρότειναν πριν από δύο μήνες να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη ήρθε η σειρά Ελλήνων οικονομολόγων να ζητήσουν επιστροφή στη δραχμή
Μετά τους Γερμανούς οικονομολόγους που πρότειναν πριν από δύο μήνες να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη έρχονται οι Έλληνες οικονομολόγοι με το κίνημα «Πρωτοβουλία των οικονομολόγων και πανεπιστημιακών» για την έξοδο από το ευρώ να εκφράσουν την αντίδρασή τους «ενάντια στην υπαγωγή της Ελλάδας στον κοινωνικά καταστροφικό μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ».
Όπως λένε «την υπογραφή μας και τη συγκατάθεσή μας εμείς δεν τη βάζουμε όπου κι όπου: σε μνημόνια που δεν έχουμε διαβάσει ή κακόφημες συμφωνίες με άγνωστες τρόικες», ενώ στόχος του κινήματος αυτού είναι να δείξει ότι η επιλογή του ΔΝΤ θα φέρει φτώχεια, ανεργία και χρεοκοπία. Μάλιστα, τονίζουν ότι δεν αποτελούσε μονόδρομο αλλά πως ήταν αντίθετα βαθιά πολιτική επιλογή με στόχο την αφαίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων.
Η «Πρωτοβουλία οικονομολόγων και πανεπιστημιακών» έκανε στις 17/6 την πρώτη κοινή δημόσια παρουσία των ομιλητών της, σε εκδήλωση που διοργάνωσε στην αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδος.
Οι εισηγήσεις των ομιλητών κρατούσαν 15 με 20 λεπτά, με αποτέλεσμα οι ομιλίες να επικεντρώνουν σε διαφορετικές πλευρές η καθεμία και να αναδεικνύουν τα βασικά θέματα της όλης συζήτησης. Τη συζήτηση άνοιξε ο Κώστας Λαπαβίτσας ο οποίος διδάσκει οικονομικά στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών (SOAS) του Λονδίνου.
Στην ομιλία του υποστήριξε ότι η πολιτική λιτότητας που ακολουθείται είναι καταδικασμένη να αποτύχει, καθώς επεκτείνει την ύφεση και πιέζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που χρειάζεται είναι μια αντικαπιταλιστική πολιτική με έξοδο από την ευρωζώνη και παύση πληρωμών, βασισμένη στη διαφάνεια ώστε το λαϊκό κίνημα σε πρώτη φάση να μπορέσει να αποφασίσει ποιο κομμάτι του χρέους θα πληρώσει και ποιο όχι, θα χαρακτηρισθεί δηλαδή ως απεχθές. Έτσι, μια τέτοια πολιτική θα φέρει και γρήγορη ανάκαμψη, συνοδευόμενη από έλεγχο στην κίνηση των κεφαλαίων, επέκταση της δημόσιας ιδιοκτησίας σε καίριους τομείς της οικονομίας και εφαρμογή συντονισμένης βιομηχανικής πολιτικής ανάπτυξης.
Παράλληλα, το κίνημα αναφέρει χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα του ότι "Η κυβέρνηση εξ αρχής είχε κι άλλους δρόμους πριν οδηγήσει την Ελλάδα στο τελευταίο σκαλοπάτι του διασυρμού, εκεί που συνωστίζονται όλα τα αποτυχημένα κράτη του κόσμου. Μπορούσε: να προσφύγει σε εσωτερικό δανεισμό (κάτι που δεν έκανε για να μη δυσαρεστήσει τους τραπεζίτες που θα έχαναν μέρος των καταθέσεων), να απαιτήσει ευνοϊκό δανεισμό από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1% που δανείζει τις τράπεζες), να απευθυνθεί στην Κίνα (όχι μέσω της …Goldman Sachs), στη Ρωσία και στις αραβικές χώρες, να απαιτήσει διμερή δανεισμό από άλλες χώρες της ΕΕ ακόμη κι απ’ τη Γερμανία με το επιτόκιο που δανείζεται η ίδια, ως ελάχιστη υποχρέωση τους για τη ζημιά που έχουν προκαλέσει στο εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας από το 1981, να συμπτύξει μέτωπο διεκδίκησης φθηνών δανείων με άλλες χώρες του νότου που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, κ.λπ), να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, που αγγίζει τα 19 δισ. ευρώ (8% του ΑΕΠ), να φορολογήσει την εκκλησία, τις τράπεζες, τους εφοπλιστές, να μειώσει τους εξοπλισμούς, κ.α.
Αντί για τα παραπάνω η κυβέρνηση επέλεξε ένα νέο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο υπό το μανδύα του ΔΝΤ, επικαλούμενη τα σπρεντς της δευτερογενούς αγοράς (που μόνο ενδεικτική σημασία έχουν) πριν καν εκδώσει ομόλογα".
Ομιλητές ήταν ο Κ. Λαπαβίτσας ,οικονομολόγος πανεπιστημιακός, ο Στ. Κουβελάκης , πολιτικός επιστήμων πανεπιστημιακός, ο Λ. Βατικιώτης , οικονομολόγος, δημοσιογράφος, ο Σπ. Μαρκέτος , πανεπιστημιακός, ο Π. Παπακωνσταντίνου ,δημοσιογράφος, συγγραφέας, ο Δ. Καζάκης ,οικονομικός αναλυτής και ο Κ. Σαρρής , δημοσιογράφος.
Όπως λένε «την υπογραφή μας και τη συγκατάθεσή μας εμείς δεν τη βάζουμε όπου κι όπου: σε μνημόνια που δεν έχουμε διαβάσει ή κακόφημες συμφωνίες με άγνωστες τρόικες», ενώ στόχος του κινήματος αυτού είναι να δείξει ότι η επιλογή του ΔΝΤ θα φέρει φτώχεια, ανεργία και χρεοκοπία. Μάλιστα, τονίζουν ότι δεν αποτελούσε μονόδρομο αλλά πως ήταν αντίθετα βαθιά πολιτική επιλογή με στόχο την αφαίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων.
Η «Πρωτοβουλία οικονομολόγων και πανεπιστημιακών» έκανε στις 17/6 την πρώτη κοινή δημόσια παρουσία των ομιλητών της, σε εκδήλωση που διοργάνωσε στην αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδος.
Οι εισηγήσεις των ομιλητών κρατούσαν 15 με 20 λεπτά, με αποτέλεσμα οι ομιλίες να επικεντρώνουν σε διαφορετικές πλευρές η καθεμία και να αναδεικνύουν τα βασικά θέματα της όλης συζήτησης. Τη συζήτηση άνοιξε ο Κώστας Λαπαβίτσας ο οποίος διδάσκει οικονομικά στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών (SOAS) του Λονδίνου.
Στην ομιλία του υποστήριξε ότι η πολιτική λιτότητας που ακολουθείται είναι καταδικασμένη να αποτύχει, καθώς επεκτείνει την ύφεση και πιέζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που χρειάζεται είναι μια αντικαπιταλιστική πολιτική με έξοδο από την ευρωζώνη και παύση πληρωμών, βασισμένη στη διαφάνεια ώστε το λαϊκό κίνημα σε πρώτη φάση να μπορέσει να αποφασίσει ποιο κομμάτι του χρέους θα πληρώσει και ποιο όχι, θα χαρακτηρισθεί δηλαδή ως απεχθές. Έτσι, μια τέτοια πολιτική θα φέρει και γρήγορη ανάκαμψη, συνοδευόμενη από έλεγχο στην κίνηση των κεφαλαίων, επέκταση της δημόσιας ιδιοκτησίας σε καίριους τομείς της οικονομίας και εφαρμογή συντονισμένης βιομηχανικής πολιτικής ανάπτυξης.
Παράλληλα, το κίνημα αναφέρει χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα του ότι "Η κυβέρνηση εξ αρχής είχε κι άλλους δρόμους πριν οδηγήσει την Ελλάδα στο τελευταίο σκαλοπάτι του διασυρμού, εκεί που συνωστίζονται όλα τα αποτυχημένα κράτη του κόσμου. Μπορούσε: να προσφύγει σε εσωτερικό δανεισμό (κάτι που δεν έκανε για να μη δυσαρεστήσει τους τραπεζίτες που θα έχαναν μέρος των καταθέσεων), να απαιτήσει ευνοϊκό δανεισμό από την ΕΚΤ (με επιτόκιο 1% που δανείζει τις τράπεζες), να απευθυνθεί στην Κίνα (όχι μέσω της …Goldman Sachs), στη Ρωσία και στις αραβικές χώρες, να απαιτήσει διμερή δανεισμό από άλλες χώρες της ΕΕ ακόμη κι απ’ τη Γερμανία με το επιτόκιο που δανείζεται η ίδια, ως ελάχιστη υποχρέωση τους για τη ζημιά που έχουν προκαλέσει στο εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας από το 1981, να συμπτύξει μέτωπο διεκδίκησης φθηνών δανείων με άλλες χώρες του νότου που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, κ.λπ), να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, που αγγίζει τα 19 δισ. ευρώ (8% του ΑΕΠ), να φορολογήσει την εκκλησία, τις τράπεζες, τους εφοπλιστές, να μειώσει τους εξοπλισμούς, κ.α.
Αντί για τα παραπάνω η κυβέρνηση επέλεξε ένα νέο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο υπό το μανδύα του ΔΝΤ, επικαλούμενη τα σπρεντς της δευτερογενούς αγοράς (που μόνο ενδεικτική σημασία έχουν) πριν καν εκδώσει ομόλογα".
Ομιλητές ήταν ο Κ. Λαπαβίτσας ,οικονομολόγος πανεπιστημιακός, ο Στ. Κουβελάκης , πολιτικός επιστήμων πανεπιστημιακός, ο Λ. Βατικιώτης , οικονομολόγος, δημοσιογράφος, ο Σπ. Μαρκέτος , πανεπιστημιακός, ο Π. Παπακωνσταντίνου ,δημοσιογράφος, συγγραφέας, ο Δ. Καζάκης ,οικονομικός αναλυτής και ο Κ. Σαρρής , δημοσιογράφος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου