Πιο πολύ κι απ’ τη στεναχώρια για τον αποκλεισμό από την Ισπανία… Πιο πολύ κι απ’ το ατομικό του ρεκόρ απέναντι στην Κροατία το 2007… Πιο πολύ κι απ’ τα δάκρυα στο τρίποντο με τη Γαλλία… Πιο πολύ κι απ’ ό,τι φαντάζεται! Το gazzetta.gr αποχαιρετά τον Δημήτρη Διαμαντίδη, θυμίζοντας την πορεία του με τη γαλανόλευκη φανέλα!
Βρισκόμαστε περίπου 500 χιλιόμετρα μακριά από εκεί που άνοιξε η αυλαία της ζωής του Δημήτρη Διαμαντίδη. 20 χρόνια μετά την 6η Μαΐου του 2000, 10 χρόνια πριν από την ημέρα που αποφάσισε να γραφτούν στην ιστορία ημερομηνίες που μέχρι πρόσφατα έμοιαζαν ασήμαντες. Σε ένα από τα φιλικά… δοκιμασίας και όχι προετοιμασίας, η Ελλάδα έψαχνε για κάτι φρέσκο μετά την παταγώδη αποτυχία του Ευρωμπάσκετ του 1999 και στο δρόμο για εκείνο του 2001.
Ένας ρούκι στην Α1 θα είναι ανάμεσα στις επιλογές του Κώστα Πετρόπουλου για τον αγώνα με την επίλεκτη ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών στο Λιτόχωρο. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης των μόλις δώδεκα αγώνων με τον Ηρακλή σε όλη τη διάρκεια της σεζόν θα κληθεί για πρώτη φορά στην Εθνική Ανδρών. Η Ελλάδα θα ηττηθεί 77-73 από την Αμερική και ο 20χρονος γκαρντ θα πετύχει τότε τρεις πόντους. Θα ακολουθήσει μια ακόμα εμφάνιση απέναντι στον ίδιο αντίπαλο και οκτώ πόντοι στις 8 Ιουλίου, πριν έρθει η φυσιολογική… επιστροφή στην ομάδα Νέων Ανδρών.
Τέτοιοι «τίτλοι» προσδιορισμού για το επίπεδο της Εθνικής δεν θα κρατούσαν για καιρό στην περίπτωση του Δημήτρη Διαμαντίδη. Μέσα στην επόμενη σεζόν θα είναι εξαιρετικά βελτιωμένος και το χαρτί για συγχαρητήρια θα έρθει από την ομοσπονδία στις 5 Ιουλίου. Ο Κώστας Πετρόπουλος –με την καθοδήγηση τότε του Γιάννη Ιωαννίδη στο ρόλο του τεχνικού συμβούλου– συμπεριέλαβε τον νυν άσο του Παναθηναϊκού στη Μεσογειακή ομάδα.
«Πραγματικά δεν το περίμενα. Πήγα αρκετά καλά τη χρονιά που πέρασε, σε καμία περίπτωση όμως δεν περίμενα ότι θα με επιλέξει ο ομοσπονδιακός τεχνικός για την Εθνική ανδρών», θα πει τότε σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις. «Πραγματικά νιώθω πολύ χαρούμενος και είναι ύψιστη τιμή για μένα. Μου δίνει δύναμη, μου δημιουργεί ευθύνες αλλά και πάνω απ’ όλα με ικανοποιεί γιατί κατέβαλα μεγάλες προσπάθειες την περσινή χρονιά», προσθέτει και μπαίνει από τότε στο πετσί του ρόλου ενός αρχηγού.
Εκείνου που οφείλει να είναι ηγέτης και ταπεινός την ίδια στιγμή. «Άλλωστε και να κοπώ ειλικρινά δεν θα με πειράξει». Στην Εθνική βρίσκει τους φίλους του Λάζαρο Παπαδόπουλο και Νίκο Χατζηβρέττα, όμως η συνέχεια είναι διαφορετική από εκείνη που ακόμα και ο ίδιος περίμενε. Δεν συμπεριλαμβάνεται στην αποστολή για το Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας, ωστόσο συμμετέχει στους Μεσογειακούς Αγώνες κι επιστρέφει με το ασημένιο μετάλλιο, ηττημένος από την Ισπανία με σκορ 72-61. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2001 χρονολογείται η πρώτη του εμφάνιση σε επίσημο αγώνα με την Εθνική ομάδα. Υπάρχουν φορές που η ειρωνεία γίνεται όσο πιο τραγική μπορεί…
Το πουλέν του Ιωαννίδη!
Το άστρο έχει ξεκινήσει να λάμπει… Το διαμάντι στην προκειμένη περίπτωση. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης υπηρετεί εκείνη την εποχή τη μαμά πατρίδα με το… χακί κι όχι με το γαλανόλευκο που συνήθιζε, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει λίγο slow εκείνη τη σεζόν. Όταν βρήκε τον ρυθμό του, βρήκε και το προσκλητήριο της Εθνικής. Από τον Γιάννη Ιωαννίδη, που ενδιάμεσα είχε αφήσει το πόστο του τεχνικού συμβούλου για εκείνο του προπονητή. Από τον Γιάννη Ιωαννίδη που του έλεγε πως αν βελτιώσει το σουτ του, θα γίνει απ’ τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη και τον… ταλαιπωρούσε με ατελείωτες ώρες προπόνησης.
Μέσα από το ψήσιμο δεκάδων φιλικών αγώνων και προκριματικών, είχε φτάσει η ώρα για την πρώτη του μεγάλη διοργάνωση. Δυστυχώς για τον Δημήτρη Διαμαντίδη ήταν το τρίτο κατά σειρά αποτυχημένο Ευρωμπάσκετ της Εθνικής. Μετά τη Γαλλία το 1999 και την Τουρκία το 2001, ήρθε η Σουηδία του 2003. «Προς Θεού, δε νιώθω ευλογημένος, ούτε καταραμένος. Μόνο ευτυχισμένος αισθάνομαι που βρίσκομαι στη Σουηδία με την Εθνική ομάδα σε ένα τόσο μεγάλο ραντεβού. Ειλικρινά, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε έφτασε αυτό το... συννεφάκι στον ύπνο μου», λέει τότε, όντας ο δεύτερος μικρότερος της ομάδας κι εκείνος που είχε βοηθήσει να ξεπεραστεί το εμπόδιο της Τουρκίας.
Το Ευρωμπάσκετ για την Ελλάδα θα τελειώσει στα προημιτελικά. Μαζί θα τελειώσει κι ο Γιάννης Ιωαννίδης και μια γενιά που έμοιαζε να την ξεπερνάει ο χρόνος. Θα ανοίξει ο δρόμος για την επόμενη να πάρει ρόλο πρωταγωνιστή. Πιο πετυχημένα, πιο έντονα και πιο εμφατικά απ’ ό,τι θα προσδοκούσε οποιοσδήποτε. Ήταν η γενιά που ξεκίνησε το μπάσκετ γιατί έβλεπε τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Χριστοδούλου και τον Φασούλα. Ήταν η γενιά που θα τους διαδεχόταν.
Αθήνα 2004, η καθιέρωση…
Εκείνος που δεχόμενος το 1987 τις αγκωνιές του Τσατσένκο αποτελούσε αφορμή για να πιάσουν τα πιτσιρίκια μια μπάλα του μπάσκετ στο χέρι και να τρέξουν στην πιο κοντινή –ακόμα και αυτοσχέδια– μπασκέτα που έβρισκαν, αναλάμβανε το ρόλο να τους οδηγήσει στην επιτυχία. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, πολυτιμότερος παίκτης της Α1 με τη φανέλα του Ηρακλή τη σεζόν 2003-04, δικαιωματικά είναι πλέον πρωταγωνιστής στην Εθνική ομάδα. Σε μια Εθνική ομάδα που προετοιμάζεται για το μεγάλο στοίχημα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο Διαμαντίδης θα τραυματιστεί στο πρώτο παιχνίδι, με αποτέλεσμα να μην παίξει εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και να μην είναι συνολικά εκείνος που θα ήθελε στο τουρνουά. Η Ελλάδα θα αποκλειστεί στα προημιτελικά και θα καταλάβει τελικά την πέμπτη θέση, κερδίζοντας το Πόρτο Ρίκο, στο καλύτερο παιχνίδι του Δημήτρη Διαμαντίδη στο τουρνουά.
Βελιγράδι 2005, ο μύθος!
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που αλλάζουν τη ζωή του ανθρώπου. Στιγμές που μπορεί προσδιορίσουν την προσωπικότητα του, να καθορίσουν το χαρακτήρα του, να αλλάξουν τον επαγγελματικό του προσανατολισμό ή απλά… να γεννήσουν ένα μύθο! Η μέρα ήταν Σάββατο και η ώρα πλησίαζε 9μ.μ.. Ήταν η ώρα του Δημήτρη Διαμαντίδη, ήταν η μέρα του, ήταν η στιγμή του. Είχε κάνει και καλύτερα παιχνίδια από εκείνο. Αλίμονο, όμως, αν υπάρχει, έστω κι ένας άνθρωπος που να θυμάται τι έκανε ο Έλληνας γκαρντ πριν σηκωθεί για σουτ τριών πόντων στο φινάλε του αγώνα.
Στις 24 Σεπτεμβρίου του 2005 η ιστορία γράφτηκε απ’ τον ίδιο και για τον ίδιο. Με το δικό του τρίποντο η Ελλάδα προκρίθηκε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Από εκει και πέρα, όλα ανήκουν στην ιστορία. Ακόμα και ο τελικός απέναντι στη Γερμανία συγκεντρώνει λιγότερες αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ. Ένα βράδυ που έμοιαζε σαν να ξαναγραφόταν η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, τουλάχιστον σε εθνικό επίπεδο. Ένα βράδυ που ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν στο στόμα όλων. Εκτός από το δικό του, φυσικά…
«Δεν ήμουν εγώ ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Απλά έτυχε να πάρω τη μπάλα και να σουτάρω. Μπήκε και είμαστε στον τελικό», έλεγε μετά το ματς, την ώρα που τύγχανε απόλυτης αποθέωσης από όλο τον κόσμο.
«Όλοι έλεγαν ότι η Ελλάδα δεν έχει σουτέρ. Ο Δημήτρης τους διέψευσε». Νίκος Ζήσης.
«Να ‘ ναι καλά ο Δημήτρης που βρέθηκε εκεί και την κατάλληλη στιγμή σούταρε και μας έστειλε στον 7ο ουρανό». Θοδωρής Παπαλουκάς.
«Ο κολλητός μου με έβγαλε ασπροπρόσωπο». Νίκος Χατζηβρέττας.
«Αποφασισμένος ο Δημήτρης Διαμαντίδης ευστόχησε σε τρίποντο τρία δεύτερα πριν από το τέλος και έβαλε τέλος στο όνειρο της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου». Equipe.
«Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι το διαμάντι του ελληνικού "βράχου". Είναι μια εξελιγμένη έκδοση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Είναι ο καλύτερος μακρυχέρης αμυντικός στην Ευρώπη, ο καλύτερος στις ασίστ, αλλά και στα κλεψίματα στο Ευρωμπάσκετ». ESPN
Στον τελικό, η Ελλάδα κέρδισε άνετα με 78-62 τη Γερμανία και ο Δημήτρης Διαμαντίδης σημείωσε μόλις δύο πόντους, αστοχώντας στο μοναδικό τρίποντο που δοκίμασε! Κάτι που δεν είχε απολύτως καμία σημασία…
Ιαπωνία 2006, η καταξίωση!
Ό,τι κι αν του έδειχναν μπροστά του, εκείνος το έβλεπε βατό. Όχι σαν κακομαθημένο παιδί που απλά ήθελε να τα έχει όλα. Σαν ένας ταπεινός ήρωας, καμιά φορά αφελής, που δεν δεχόταν να βάλει όρια στις ικανότητές του. Η Ελλάδα, ούσα πρωταθλήτρια Ευρώπης, ταξίδευε στην πολύ μακρινή Ιαπωνία για να διεκδικήσει κάτι μεγάλο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Κάτι που ουδέποτε είχε καταφέρει. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης μόλις στο τρίτο παιχνίδι στη διοργάνωση θα κάνει ρεκόρ πόντων. Θα σταματήσει στους 20 απέναντι στην Αυστραλία, σε ένα ματς που θύμιζε σε μεγάλο βαθμό εκείνο με τη Γαλλία στο Βελιγράδι, έστω κι αν αυτή τη φορά πρωταγωνιστές στο φινάλε ήταν ο Ζήσης και ο Φώτσης.
Όταν στην πραγματικότητα θα βρεθούν οι τρικολόρ μπροστά μας, στα προημιτελικά της διοργάνωσης, ο Έλληνας γκαρντ θα αναλάβει και πάλι δράση. Με 13 πόντους θα είναι κορυφαίος της Εθνικής ομάδας, όμως όπως αποδείχθηκε απλά έκανε ζέσταμα… Η επόμενη υποχρέωση ήταν ο ημιτελικός απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια ομάδα διαφορετική από εκείνη των επιλέκτων που είχε αντιμετωπίσει στο ντεμπούτο του. Μια ομάδα από το… όνειρο του ΝΒΑ.
Το όνειρο εκείνο το πρωινό –λόγω της διαφοράς ώρας– ήταν ελληνικό. Το 101-95 ήταν… κολακευτικό για τις ΗΠΑ και ο Δημήτρης Διαμαντίδης αποδείκνυε πως αν ήθελε, ήταν ικανός να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι. Έπαιξε 39 λεπτά, έχασε μόλις δύο σουτ (2/3 2π., 2/3 3π.), πήρε τρία ριμπάουντ, μοίρασε πέντε ασίστ, έκανε δύο κλεψίματα, μία τάπα και αν αυτά δεν αρκούν, υπάρχει και συνέχεια! Ήταν αλάνθαστος, πράγμα σχεδόν αδιανόητο για γκαρντ απέναντι στην πιεστική άμυνα και τα απίστευτα αθλητικά προσόντα των αντιπάλων μας.
Στον τελικό, η Εθνική μας ήταν αποπροσανατολισμένη και κατώτερη των περιστάσεων, ηττήθηκε 70-47 από την Ισπανία, ωστόσο η δεύτερη θέση αποτελούσε από μόνη της μια τεράστια επιτυχία. Ο Διαμαντίδης ήταν ο κορυφαίος Έλληνας γκαρντ σε ριμπάουντ, κοψίματα, κλεψίματα και δεύτερος στις ασίστ πίσω από τον Θοδωρή Παπαλουκά.
Ισπανία 2007, η μετάβαση!
Ο κύκλος εκείνης της ομάδας δεν έκλεινε μέσα σε δύο χρόνια. Έμοιαζε, όμως, εξ αρχής να μικραίνει. Κάτι δεν λειτουργούσε καλά, έστω κι αν ο Δημήτρης Διαμαντίδης παρέμενε στα μάτια όλων ένας παίκτης κορυφαίου επιπέδου. Σε ένα αφιέρωμα που είχε κάνει η Ευρωλίγκα σε εκείνον, παραμονές του Ευρωμπάσκετ, ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς είχε συγκρίνει τον Έλληνα γκαρντ με τα ιερά τέρατα του ελληνικού μπάσκετ. «Είναι απίστευτο! Όταν αποσυρθεί θα βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον Ντανίλοβιτς, τον Τζόρτζεβιτς, τον Μποντίρογκα, ενώ στην Ελλάδα θα ανήκει στην κλάση του Γιαννάκη και του Γκάλη».
Στην Ισπανία θα το αποδείκνυε… Στο ματς με την Κροατία, όπου η Εθνική χρειαζόταν πάση θυσία τη νίκη ήταν ο κορυφαίος με 23 πόντους, έξι ριμπάουντ, τρεις ασίστ και δύο κλεψίματα και καθοριστικός στα τελευταία λεπτά, όταν ανατράπηκε το ματς με τη Σλοβενία. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα θα ηττηθεί στον ημιτελικό από την Ισπανία και στον μικρό τελικό από τη Λιθουανία.
Την πορεία στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας ακολούθησε η πορεία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο. Η μοναδική διοργάνωση που παρότι συμμετείχε δύο φορές ο Δημήτρης Διαμαντίδης, δεν κατάφερε να κατακτήσει κάτι σπουδαίο. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, η Αργεντινή στάθηκε εμπόδιο και απέκλεισε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Πολωνία 2009, η πληγή!
«Θέλω να ενημερώσω τους φίλους της Εθνικής ομάδας μπάσκετ καθώς έχω ήδη μιλήσει με τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας και το τεχνικό τιμ, ότι λόγω τραυματισμού, μου είναι αδύνατο να συμμετάσχω στις φετινές υποχρεώσεις της Εθνικής». Μετά από 112 συμμετοχές με την Εθνική ανδρών και ουσιαστικά εννέα χρόνια ασταμάτητης παρουσίας στα γήπεδα χειμώνα-καλοκαίρι, ο Δημήτρης Διαμαντίδης πληγώθηκε. Έπεσε, πόνεσε, χειρουργήθηκε και χρειάστηκε ένα διάλειμμα. Μόνο για να επιστρέψει καλύτερος και όχι για να ξεφύγει των υποχρεώσεών του με την Εθνική.
«Ελπίζω και εύχομαι στην επόμενη υποχρέωση της Εθνικής να είμαι υγιής και να ανταποκριθώ στο κάλεσμα της», ανακοίνωσε στις 17 Ιουλίου του 2009 και ήταν μια υπόσχεση που δεν θα αμελούσε.
Τουρκία 2010, το φινάλε!
Οι δύο χαμένες βολές 32 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος του αγώνα με την Ισπανία ήταν το κύκνειο άσμα. Μόνο που εκείνη τη στιγμή ουδείς το γνώριζε. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έφτασε τα 30 του χρόνια. Υπηρέτησε επί μία γεμάτη δεκαετία την Εθνική ομάδα, ξεπέρασε τα όρια του οργανισμού του και πριν τον εξαντλήσει αποχώρησε. Λίγα λεπτά μετά την αποτυχία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, αυτός καθαυτός ο αποκλεισμός έμοιαζε να μην είχε αξία.
Μερικές λέξεις πάγωσαν το αίμα των φίλων της Εθνικής ομάδας. Πάγωσαν το αίμα ακόμα και των αντιπάλων της. «Για μένα αυτό ήταν το τελευταίο παιχνίδι, ενημέρωσα τα παιδιά στα αποδυτήρια και τους ευχαρίστησα για όλα όσα περάσαμε. Ζήσαμε απίστευτες στιγμές. Καταφέραμε να φέρουμε επιτυχίες με το εθνόσημο, αλλά κάθε κύκλος τελειώνει κάποτε. Κάποια πράγματα αρχίζουν και τελειώνουν. Το έζησα αυτό και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό.
Έζησα καλές και κακές στιγμές σε αυτή την ομάδα. Κατακτήσαμε ένα ευρωπαϊκό. Δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πόσο μεγάλη χαρά ήταν αυτό το πράγμα για εμάς τους παίκτες. Πήραμε μία δεύτερη θέση σε Παγκόσμιο. Κερδίσαμε τους Αμερικανούς. Ζήσαμε πολύ έντονες και μεγάλες στιγμές. Είχαμε όμως και τις ατυχίες μας. Υπήρχαν και δύσκολες στιγμές».
Λένε πως σε αυτό το Μουντομπάσκετ ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός κατάφεραν να διχάσουν ακόμα και την Εθνική ομάδα. Ο αρχηγός της, ο Δημήτρης Διαμαντίδης κατάφερε στο φινάλε της διοργάνωσης, έστω και για λίγα λεπτά να τους ενώσει. Ουδείς μπορούσε να τον αμφισβητήσει, να τον κατηγορήσει, να μην λυγίσει όπως εκείνος όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του.
Ίσως με αυτό τον τρόπο να τους έδωσε το καλύτερο μάθημα…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου