Ψάχνουμε να βρούμε ελπίδα στο χάος μιας μέρας γεμάτης - γιατί και αν, πώς και ίσως...
Ο σκοτεινός ουρανός μάς κάνει παρέα σε ασθένειες και παραλείψεις.
Το μονοπάτι χορών και συγχορδιών μάς ταλαντεύει σαν ελατήριο στην αγκαλιά του βάθους και της επιφάνειας.
Παλεύουμε να ξεφύγουμε από όλα όσα κοιτάμε και που μας τυφλώνουν ή δεν μπορούμε να δούμε καν, αγνοούμε ή αδιαφορούμε.
Στα κύματα που με αναίδεια ξεμπροστιάζουν όσους βρεθούν μπροστά τους - μιας ιστορίας χωρίς τέλος ούτε καν αρχής, ιστορία που συνεχίζει και συνεχίζεται, ιστορία που καίγεται και μας καίει, ιστορία που τη φτιάχνουμε και μας δίνει και τα ρέστα της...
Πανί που σαν λευκό κέντημα ή ωσάν διάφανο χαρτί μάς τυφλώνει από το τύλιγμά του λες και παίζουμε παιχνίδι δεν μας κάνει το χατήρι.
Γέλια που σε άλλη διάσταση θα μπορούσαν να είναι ειρωνικά ή χλευαστικά σε μία νότα που ξέφυγε, μιας ταινίας θρίλερ με άβολο τέλος για τον θεατή ή τον πρωταγωνιστή.
Χαμένοι στην παρωδία ενός καλλιτεχνικού πείσματος, μιας αναρχικής δόνησης, ενός τσαλακωμένου, κουτσού, ανύπαρκτου "μικρού τυμπανιστή".
Λέξεις που σε παραπέμπουν να μην ακούς άλλο, να μη θες παρακάτω να πας, να μη διαβάσεις το τέλος του βιβλίου, να αφήσεις το σασπένς να ταξιδεύει χωρίς συνεπιβάτες, άδειο να παίρνει τις στροφές και να τσουλάει στις κατηφόρες.
Μάχη για ένα τέλος εξοντωτικό, ανυπέρβλητο, ανάξιο λόγου, παρέα με κομπάρσους και κασκαντέρ για τις επικίνδυνες σκηνές που είναι πολλές και αναρωτιέσαι αν άρεσε στο θεατή, αν ταυτίστηκε ή αν σηκώθηκε στα μισά της προβολής; "Ζήσε" την ταινία και αναβίωσε όσα αξίζει να κρατήσεις.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου