Το σενάριο του υποβιβασμού...

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υποβιβάστηκε το 1974, στην έκτη σεζόν μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Η Αστον Βίλα είχε την ίδια κατάληξη την έκτη σεζόν μετά τη δική της στιγμή θριάμβου, την κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης το 1982. Ακούγεται μακάβριο, αλλά στην έκτη σεζόν μετά την επική ανατροπή της Πόλης, σε εκείνον τον τελικό με τη Μίλαν το 2005, η Λίβερπουλ μπορεί να έχει την ίδια τύχη, αν της αφαιρεθούν οι εννέα βαθμοί από τη βαθμολογία σε μια χρονιά που κάνει το χειρότερο ξεκίνημά της από το 1953. Μια σεζόν, δηλαδή, που στο τέλος της είχε υποβιβαστεί!

Τώρα, για να γίνουμε πιο ρεαλιστές, οι πιθανότητες να αφαιρεθούν βαθμοί από τη Λίβερπουλ είναι μάλλον ελάχιστες. Οχι γιατί «ο υπέροχος κόσμος της» απαιτεί λύση, ούτε επειδή θα μαζευτούν οι οπαδοί μαζί με τον δήμαρχο και τους βουλευτές και θα αποκλείσουν τους δρόμους. Οι νόμοι σε αυτή την περίεργη χώρα, στην οποία οδηγούν ακόμη ανάποδα, εφαρμόζονται ακόμα κι αν αφορούν ομάδες με ιστορία και επιτυχίες ή ακόμα κι αν μιλάμε για ανθρώπους υπεράνω υποψίας, όπως τον διάσημο συγγραφέα Τζέφρεϊ Αρτσερ, υπουργό κάποτε επί Μάργκαρετ Θάτσερ, ο οποίος φυλακίστηκε για φοροδιαφυγή. Τα παραδείγματα είναι άπειρα και απλώς υπενθυμίζουν σε όλους πως ο νόμος δεν ψηφίζεται στη βουλή για να εξαρτάται μετά η εφαρμογή του από τα κέφια των δικαστών, ούτε η κυβέρνηση φροντίζει να ράβει και να ξηλώνει ό,τι έχει η ίδια ψηφίσει, προκειμένου να μη στενοχωρήσει τους ψηφοφόρους.

Η Λίβερπουλ, λοιπόν, πιθανότατα θα τη γλιτώσει επειδή οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες θα πρέπει να πείσουν το δικαστήριο πως οι ίδιοι είχαν πάντα τον έλεγχο των μετοχών που η τράπεζα έχει ενεχυριάσει. Αρα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τα δύο μέλη του διοικητικού συμβουλίου που ουσιαστικά εκτελούν χρέη εντολοδόχων της RBS. Φυσικά δεν είναι εύκολο να συμβεί αυτό, διότι παγκοσμίως μια τράπεζα που ενεχυριάζει μετοχές βάζει ανθρώπους της να ελέγχουν τις αποφάσεις, οπότε το πιο φυσικό είναι να αποδειχτεί νομότυπη η διαδικασία της μεταβίβασης στους νέους ιδιοκτήτες. Η τράπεζα, αν δεν γίνει δεκτή η δική της παρέμβαση, κινδυνεύει να χάσει όλο το ποσό του δανείου, η Λίβερπουλ να βρεθεί με τους Αμερικανούς στον σβέρκο και να χάσει και εννέα πόντους στη βαθμολογία και φυσικά απ' όλο αυτόν τον χαμό δεν υπάρχει κερδισμένος.

Η χθεσινή απόφαση του δικαστηρίου για προσωρινή διαταγή αναστολής οποιασδήποτε κίνησης από τους Χικς και Τζίλετ για αλλαγή μελών του διοικητικού συμβουλίου ουσιαστικά δίνει χαρμόσυνο μήνυμα στους οπαδούς της Λίβερπουλ. Φυσικά δεν απαλλάσσονται αμέσως από τον εφιάλτη που βλέπουν αμήχανοι να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους από το 2007, χρονιά που έφυγε από τα χέρια μιας παραδοσιακής οικογένειας της πόλης η ιδιοκτησία. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν λύνεται με την απόφαση του δικαστηρίου, ούτε με τη μεταβίβαση, αλλά με γενναίες αποφάσεις, οι οποίες θα πρέπει να ληφθούν στη συνέχεια. Και φυσικά με την υπενθύμιση σχετικά και με τους νέους ιδιοκτήτες πως ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός.  

Το 1988, λίγους μήνες μετά την αποκάλυψη του «σκανδάλου του αιώνα» στην κούρσα των 100 μέτρων της Ολυμπιάδας της Σεούλ και την αφαίρεση του χρυσού μεταλλίου από τον Μπεν Τζόνσον, είχα πάρει μια αποκλειστική συνέντευξη για το περιοδικό «Status» από τον επικεφαλής του εργαστηρίου της Κολωνίας Ντόνικε. Μου είχε αποκαλύψει πως σε περιπτώσεις σαν του Τζόνσον τα εργαστήρια ελέγχου αντιντόπινγκ ψάχνουν να βρουν «μια κουταλιά ζάχαρη σε πισίνα Ολυμπιακών διαστάσεων». Τον είχα ρωτήσει αν ουσιαστικά κάθε παραβάτης βρισκόταν μόνο αν υπήρχαν και inside πληροφορίες και χαμογελώντας είχε αρνηθεί να απαντήσει, λέγοντας ωστόσο πως «οι εταιρείες δεν συγχωρούν εύκολα όποιον κάνει του κεφαλιού του». Τότε θυμίζω πως ο Τζόνσον είχε αλλάξει εταιρείες λίγο καιρό πριν από τους Ολυμπιακούς και πάντα έμενε μια υποψία πως δεν είχε βρεθεί ακριβώς πάνω του η ουσία που είχε χρησιμοποιήσει, αλλά επί της ουσίας δόθηκε εντολή να βρεθεί ντοπαρισμένος, διότι όλοι αντιλαμβάνονταν πως χρησιμοποιούσε αναβολικά!

Τώρα, 22 χρόνια μετά, ετοιμάζεται στην αυτοβιογραφία του «Seoul to Soul» να στοχοποιήσει όσους κατέστρεψαν την καριέρα του.

«Σταμάτησα να χρησιμοποιώ στεροειδή έξι εβδομάδες πριν από τους Αγώνες. Δεν ήμουν τόσο... βλάκας να πάρω κάτι τόσο κοντά στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων. Ολες οι ουσίες που βρίσκονταν στο στομάχι μου θα σκότωναν ένα φυσιολογικό άνθρωπο. Πιάστηκα ντοπέ στην ουσία στανοζόλη, αλλά εγώ χρησιμοποιούσα άλλα στεροειδή», υποστηρίζει σε μέρος της αυτοβιογραφίας του. Ο Τζόνσον ουσιαστικά υποστηρίζει ότι «ο κόσμος θα σοκαριστεί απ' αυτές τις αποκαλύψεις. Σύντομα το μυστήριο θα τελειώσει. Οι χορηγοί ήθελαν νικητή τον Καρλ Λιούις». Η ιστορία οριστικά τον έχει καταγράψει ως απατεώνα, αλλά θα έχει ενδιαφέρον να διαβάσουμε και τη δική του άποψη. Γιατί η αλήθεια πάντα είναι κάπου στη μέση!