Δείτε εδώ το πρόγραμμα των κινηματογράφων
Πρόγραμμα Κινηματογράφων Αθήνας
Πρόγραμμα Κινηματογράφων Θεσσαλονίκης
( **** ) ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ / BLACK SWAN
Του Ντάρεν Αρονόφσκι. Ψυχολογικό δραματικό θρίλερ, 2010,
Η.ΠΑ. 1 ώρα και 48 λεπτά.
Πώς να περιγράψεις μια ταινία που στη μία ώρα προβολής της, μου μεταμορφώθηκε σε τόσο έντονη σωματική εμπειρία, σαν μια ύπουλη, βελούδινη στο μάτι αλλά ατσάλινη στο άγγιγμα μέγγενη σε όλες μου τις αισθήσεις? Αφήνω τελευταίο τον Αρονόφσκι στη σκηνοθεσία, και καταγράφω: Την μουσική ιδιοφυϊα του Κλιντ Μάνσελ στη διασκευή της ‘Λίμνης των Κύκνων’ του Τσαϊκόφσκι. Την φωτογραφία και την κάμερα να αγκαλιάζει λιωμένη, σε ασταμάτητη ροή, κάθε πόρο του κορμιού της Νάταλι Πόρτμαν. Την ίδια την Πόρτμαν, μια απλά συμπαθητική, μέτρια ηθοποιό, να ερμηνεύει με τόσο πάθος ένα ρόλο που πολύ φοβάμαι ότι θα είναι η κατάρα της για όλη την υπόλοιπη καριέρα της, γιατί αποκλείεται να τον ξεπεράσει με ευκολία.
Στο σημείο συνάντησης των «Κόκκινων Παππουτσιών» του Πάουελ με την «Αποστροφή» του Πολάνσκι, ο Αρονόφσκι, με ασήμαντο προϋπολογισμό, παραδίδει μάθημα ύφους και περιεχομένου, χωρίς να αδικεί το ένα το άλλο και δημιουργεί την ταινία ορόσημο της χρονιάς (και κατ’ εμέ, την καλύτερη με διαφορά της οσκαρικής κούρσας) αναπτύσσοντας την πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή όλων των γνωρισμάτων του σινεμά του: από την στιλιζαρισμένη εκμεταλλευτικότητα, στον ρεαλισμό και μετά άλμα στο σουρεαλιστικό σουντόκου της παρανοημένης λυρικής φαντασίας , με κορμό ρεαλιστικό, ψυχοφθόρο και τόσο γόνιμο, όσο μια καταραμένη γη της επαγγελίας που γεννάει άνθη μόνο εφ’ όσον οι διαβάτες της στάξουν πάνω της αίμα και ιδρώτα. Τελειομανής μπαλαρίνα, κερδίζει τον πρώτο ρόλο σε πρωτοποριακό ανέβασμα της «Λίμνης των Κύκνων» ως ο Λευκός Κύκνος, μέχρι τη στιγμή που η παρουσία του Μαύρου Κύκνου – Μίλα Κούνις, θα ανατρέψει την σαλεμένη της ισορροπία, η ζωή και η τέχνη μπλεχτούν, οι δύο κύκνοι γίνουν ένα (στη λεσβιακή σκηνή της χρονιάς και περαιτέρω) και η κάθαρση, όπως θα έρθει, θα αφορά μόνο στους γενναίους και τρυφερούς ψυχοπαθείς, της πιο ανόθευτης εκδοχής της κινηματογραφικής ομορφιάς. – Τ.Θ.
( ** ) ΤΗΕ GREEN HORNET
Του Μισέλ Γκοντρί. Κωμική περιπέτεια, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 59 λεπτά.
Έχουμε μπόλικο πρόβλημα εδώ πέρα. Κατ’ αρχάς με τη σπατάλη του ταλέντου του Μισέλ Γκοντρί, που δεν ξέρει τι να κάνει, ή δεν τον αφήνει η Sony τέλος πάντων να το κάνει όπως θέλει και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δυο τρεις πραγματικά ευρηματικές σεκάνς, τον πρέποντα ποπ φόρο τιμής στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του 60 με τον Μπρους Λι πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία και τα κλισέ της ακριβής παραγωγής με σουπερ ήρωες και την κωμική υπονόμευση, με αποτέλεσμα τίποτα από όλα να μη λειτουργεί όπως πρέπει. Συνεχίζω με το φρικαλέο και εντελώς απάτη 3D. Συνεχίζω ξανά μανά, με το σενάριο του ταλαντούχου και συμπαθούς ως πρωταγωνιστική φάτσα στην ταινία, Σεθ Ρόγκεν. Τι ήταν τούτο παλικάρι μου; Πόσο τζούφιο το χιούμορ σου, πόσο ασύνδετη και χωρίς καμία λογική η πλοκή σου που χρησιμεύει μόνο σαν αφορμή για εντυπωσιακές βινιέτες, και αλήθεια, τι κακό σου έκανε η Κάμερον Ντίαζ και την άφησες τόσο έκθετη και δίχως ρόλο; Άσωτος γιος μιλιονέρου εκδότη εφημερίδας, αποφασίζει να γίνει σούπερ ήρωας με βοηθό τον ιδιοφυή μηχανικό, σούπερ καρατέκα, και προσωπικό καφετζή του μπαμπά του. Κρίμα θεια, αυτό μόνο σου λέω και το λέει κι όλο το χωριό για τις πομπές σου. – Τ.Θ.
http://img.protothema.gr/98D38B9B4C817C3573BF12ACDEA8E2D9.jpg Δείτε εδώ το πρόγραμμα των κινηματογράφων
Πρόγραμμα Κινηματογράφων Αθήνας
Πρόγραμμα Κινηματογράφων Θεσσαλονίκης
( **** ) ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ / BLACK SWAN
Του Ντάρεν Αρονόφσκι. Ψυχολογικό δραματικό θρίλερ, 2010,
Η.ΠΑ. 1 ώρα και 48 λεπτά.
Πώς να περιγράψεις μια ταινία που στη μία ώρα προβολής της, μου μεταμορφώθηκε σε τόσο έντονη σωματική εμπειρία, σαν μια ύπουλη, βελούδινη στο μάτι αλλά ατσάλινη στο άγγιγμα μέγγενη σε όλες μου τις αισθήσεις? Αφήνω τελευταίο τον Αρονόφσκι στη σκηνοθεσία, και καταγράφω: Την μουσική ιδιοφυϊα του Κλιντ Μάνσελ στη διασκευή της ‘Λίμνης των Κύκνων’ του Τσαϊκόφσκι. Την φωτογραφία και την κάμερα να αγκαλιάζει λιωμένη, σε ασταμάτητη ροή, κάθε πόρο του κορμιού της Νάταλι Πόρτμαν. Την ίδια την Πόρτμαν, μια απλά συμπαθητική, μέτρια ηθοποιό, να ερμηνεύει με τόσο πάθος ένα ρόλο που πολύ φοβάμαι ότι θα είναι η κατάρα της για όλη την υπόλοιπη καριέρα της, γιατί αποκλείεται να τον ξεπεράσει με ευκολία.
Στο σημείο συνάντησης των «Κόκκινων Παππουτσιών» του Πάουελ με την «Αποστροφή» του Πολάνσκι, ο Αρονόφσκι, με ασήμαντο προϋπολογισμό, παραδίδει μάθημα ύφους και περιεχομένου, χωρίς να αδικεί το ένα το άλλο και δημιουργεί την ταινία ορόσημο της χρονιάς (και κατ’ εμέ, την καλύτερη με διαφορά της οσκαρικής κούρσας) αναπτύσσοντας την πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή όλων των γνωρισμάτων του σινεμά του: από την στιλιζαρισμένη εκμεταλλευτικότητα, στον ρεαλισμό και μετά άλμα στο σουρεαλιστικό σουντόκου της παρανοημένης λυρικής φαντασίας , με κορμό ρεαλιστικό, ψυχοφθόρο και τόσο γόνιμο, όσο μια καταραμένη γη της επαγγελίας που γεννάει άνθη μόνο εφ’ όσον οι διαβάτες της στάξουν πάνω της αίμα και ιδρώτα. Τελειομανής μπαλαρίνα, κερδίζει τον πρώτο ρόλο σε πρωτοποριακό ανέβασμα της «Λίμνης των Κύκνων» ως ο Λευκός Κύκνος, μέχρι τη στιγμή που η παρουσία του Μαύρου Κύκνου – Μίλα Κούνις, θα ανατρέψει την σαλεμένη της ισορροπία, η ζωή και η τέχνη μπλεχτούν, οι δύο κύκνοι γίνουν ένα (στη λεσβιακή σκηνή της χρονιάς και περαιτέρω) και η κάθαρση, όπως θα έρθει, θα αφορά μόνο στους γενναίους και τρυφερούς ψυχοπαθείς, της πιο ανόθευτης εκδοχής της κινηματογραφικής ομορφιάς. – Τ.Θ.
( ** ) ΤΗΕ GREEN HORNET
Του Μισέλ Γκοντρί. Κωμική περιπέτεια, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 59 λεπτά.
Έχουμε μπόλικο πρόβλημα εδώ πέρα. Κατ’ αρχάς με τη σπατάλη του ταλέντου του Μισέλ Γκοντρί, που δεν ξέρει τι να κάνει, ή δεν τον αφήνει η Sony τέλος πάντων να το κάνει όπως θέλει και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δυο τρεις πραγματικά ευρηματικές σεκάνς, τον πρέποντα ποπ φόρο τιμής στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του 60 με τον Μπρους Λι πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία και τα κλισέ της ακριβής παραγωγής με σουπερ ήρωες και την κωμική υπονόμευση, με αποτέλεσμα τίποτα από όλα να μη λειτουργεί όπως πρέπει. Συνεχίζω με το φρικαλέο και εντελώς απάτη 3D. Συνεχίζω ξανά μανά, με το σενάριο του ταλαντούχου και συμπαθούς ως πρωταγωνιστική φάτσα στην ταινία, Σεθ Ρόγκεν. Τι ήταν τούτο παλικάρι μου; Πόσο τζούφιο το χιούμορ σου, πόσο ασύνδετη και χωρίς καμία λογική η πλοκή σου που χρησιμεύει μόνο σαν αφορμή για εντυπωσιακές βινιέτες, και αλήθεια, τι κακό σου έκανε η Κάμερον Ντίαζ και την άφησες τόσο έκθετη και δίχως ρόλο; Άσωτος γιος μιλιονέρου εκδότη εφημερίδας, αποφασίζει να γίνει σούπερ ήρωας με βοηθό τον ιδιοφυή μηχανικό, σούπερ καρατέκα, και προσωπικό καφετζή του μπαμπά του. Κρίμα θεια, αυτό μόνο σου λέω και το λέει κι όλο το χωριό για τις πομπές σου. – Τ.Θ.
( ** ) ΑΥΓΟ / YUMURTA
Του Σεμίχ Καπλάνογλου. Δράμα τέχνης, 2007, Τουρκία. 1 ώρα και 37 λεπτά.
Κορίτσια, αυτό εδώ είναι τουρκαλάκι τετράχρονο, το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που έκλεισε με το «Μέλι» και πρωταγωνιστή τον ίδιο ήρωα που είδαμε στην τελευταία ταινία, αλλά όχι στα μικράτα του, σε ηλικία 30φεύγα. Όσοι ευχαριστηθήκατε με το «Μέλι» τρέξτε ασυζητητί, οι υπόλοιποι κρυφτείτε για να μη κοιμηθείτε. – Τ.Θ.
( * ) ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ / SEASON OF THE WITCH
Toυ Ντομινίκ Σένα. Περιπέτεια φαντασίας, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 35 λεπτά.
Ναι, αν ήμουν βάτραχος μεταμορφωμένος από κακιά μάγισσα θα έκανα χε χε χε κουάξ κουάξ (το χε χε χε αντικαθιστά το βρε κε κέξ ως γέλωτας). Στον 14ο αιώνα, ο Νικάκης ο σταυροφόρος πρέπει να μεταφέρει αλαλαγμένη μάγισσα σε ένα μοναστήρι για να σταματήσει η πανούκλα και η οικονομική κρίση. Και εκεί που όλοι περιμένουν τη σωτηρία έρχεται η ολική καταστροφή, από τα κάκιστα ειδικά εφέ, τον κάκιστο Νίκολας Κέιτζ και την καταστροφή του ταλέντου του κάποτε υποσχόμενου σκηνοθέτη Ντομινίκ Σένα. Θα τρίβεται τα μάτια σας (κριθαράκι θα ‘ναι). – Τ.Θ.
***) ΤΟ ΜΟΥΤΡΟ / THE MECHANIC
Του Σάιμον Γουέστ. Περιπέτεια, 2011, Η.Π.Α. 1 ώρα και 32 λεπτά.
Όσον αφορά τα b movies λαϊκής δράσης, πιο σέξι σκληρό αρσενικό γκομενάκι με φαλάκρα από τον Τζέισον Στέιθαμ δεν γίνεται να χτυπήσεις σε δυναμικό ριμέικ μιας παλιάς ταινίας με τον Τσαρλς Μπρόνσον σε ρόλο πληρωμένου δολοφόνου. Όχι κουκλίτσα μου ατελέσφορη κουλτουροφάγα, σινεμά αξιώσεων όπως το εννοείς, δεν είναι κι ευτυχώς. Σινεμαδάκι νευρώδες όμως με μπουμπουνητά, να ευχαριστηθείς φροντισμένη λαϊκή διασκέδαση, είναι και με το παραπάνω. – Τ.Θ.
( * ) Ο ΣΥΝΟΔΟΣ / ΤΗΕ ΕΧΤRA MAN
Των Σάρι Σπρίνγκερ Μπέρμαν, Ρόμπερτ Πουλσίνι. Κομεντί, 2010, ΗΠΑ/Γαλλία. 1 ώρα και 48 λεπτά
Ένα τουρλού μυριάδων πραγμάτων (που δε «δένει» ποτέ), ο «Συνοδός» αφηγείται τη σχέση δυο μοναχικών αντρών, καθώς ο μεγαλύτερος εκ των δυο (Κέβιν Κλάιν) μαθαίνει στο νεότερο (Πολ Ντέινο) πώς να ανελιχθεί στην κοινωνία ως συνοδός ηλικιωμένων κυριών. Ή αλλιώς, είναι μια ιστορία για το πώς ένας νεαρός τραβεστί, ερωτεύεται μια νεαρή ακτιβίστρια, Ή αλλιώς, είναι ένα παράδειγμα για το πόσο εκνευριστική και ανιαρή μπορεί να γίνει η εκκεντρικότητα όταν γίνεται αυτοσκοπός, και πόσο λεπτή είναι η κινηματογραφική γραμμή ανάμεσα στη συμπόνια και την κοροϊδία όταν το χιούμορ στρέφεται απέναντι στη σύγχρονη μοναξιά, αλλά δεν ξέρει κι ακριβώς τι θέλει να πει γι’ αυτή. –Ε.Χ.
( Χ ) ΠΑΛΙ ΕΣΥ / YOU AGAIN
Του Άντι Φίκμαν. Κωμωδία, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 45 λεπτά
Ταινίες σαν το «Πάλι εσύ», μια κωμωδία όπου μια κοπέλα μαθαίνει πως η αρραβωνιαστικιά του αδερφού της είναι η σκύλα που την βασάνιζε στο σχολείο, επαναπροσδιορίζουν τα όρια της ανοχής σου απέναντι στο κακό σινεμά. Εξοργιστικά σαχλό, κακοφτιαγμένο, προσβλητικό, ανυπόφορο – η Τζέιμι Λι Κέρτις και η Σιγκούρνι Γουίβερ πώς βρέθηκαν μέσα σ’ αυτό το συφερτό; -Ε.Χ.
Πρόγραμμα Κινηματογράφων Αθήνας
Πρόγραμμα Κινηματογράφων Θεσσαλονίκης
( **** ) ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ / BLACK SWAN
Του Ντάρεν Αρονόφσκι. Ψυχολογικό δραματικό θρίλερ, 2010,
Η.ΠΑ. 1 ώρα και 48 λεπτά.
Πώς να περιγράψεις μια ταινία που στη μία ώρα προβολής της, μου μεταμορφώθηκε σε τόσο έντονη σωματική εμπειρία, σαν μια ύπουλη, βελούδινη στο μάτι αλλά ατσάλινη στο άγγιγμα μέγγενη σε όλες μου τις αισθήσεις? Αφήνω τελευταίο τον Αρονόφσκι στη σκηνοθεσία, και καταγράφω: Την μουσική ιδιοφυϊα του Κλιντ Μάνσελ στη διασκευή της ‘Λίμνης των Κύκνων’ του Τσαϊκόφσκι. Την φωτογραφία και την κάμερα να αγκαλιάζει λιωμένη, σε ασταμάτητη ροή, κάθε πόρο του κορμιού της Νάταλι Πόρτμαν. Την ίδια την Πόρτμαν, μια απλά συμπαθητική, μέτρια ηθοποιό, να ερμηνεύει με τόσο πάθος ένα ρόλο που πολύ φοβάμαι ότι θα είναι η κατάρα της για όλη την υπόλοιπη καριέρα της, γιατί αποκλείεται να τον ξεπεράσει με ευκολία.
Στο σημείο συνάντησης των «Κόκκινων Παππουτσιών» του Πάουελ με την «Αποστροφή» του Πολάνσκι, ο Αρονόφσκι, με ασήμαντο προϋπολογισμό, παραδίδει μάθημα ύφους και περιεχομένου, χωρίς να αδικεί το ένα το άλλο και δημιουργεί την ταινία ορόσημο της χρονιάς (και κατ’ εμέ, την καλύτερη με διαφορά της οσκαρικής κούρσας) αναπτύσσοντας την πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή όλων των γνωρισμάτων του σινεμά του: από την στιλιζαρισμένη εκμεταλλευτικότητα, στον ρεαλισμό και μετά άλμα στο σουρεαλιστικό σουντόκου της παρανοημένης λυρικής φαντασίας , με κορμό ρεαλιστικό, ψυχοφθόρο και τόσο γόνιμο, όσο μια καταραμένη γη της επαγγελίας που γεννάει άνθη μόνο εφ’ όσον οι διαβάτες της στάξουν πάνω της αίμα και ιδρώτα. Τελειομανής μπαλαρίνα, κερδίζει τον πρώτο ρόλο σε πρωτοποριακό ανέβασμα της «Λίμνης των Κύκνων» ως ο Λευκός Κύκνος, μέχρι τη στιγμή που η παρουσία του Μαύρου Κύκνου – Μίλα Κούνις, θα ανατρέψει την σαλεμένη της ισορροπία, η ζωή και η τέχνη μπλεχτούν, οι δύο κύκνοι γίνουν ένα (στη λεσβιακή σκηνή της χρονιάς και περαιτέρω) και η κάθαρση, όπως θα έρθει, θα αφορά μόνο στους γενναίους και τρυφερούς ψυχοπαθείς, της πιο ανόθευτης εκδοχής της κινηματογραφικής ομορφιάς. – Τ.Θ.
( ** ) ΤΗΕ GREEN HORNET
Του Μισέλ Γκοντρί. Κωμική περιπέτεια, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 59 λεπτά.
Έχουμε μπόλικο πρόβλημα εδώ πέρα. Κατ’ αρχάς με τη σπατάλη του ταλέντου του Μισέλ Γκοντρί, που δεν ξέρει τι να κάνει, ή δεν τον αφήνει η Sony τέλος πάντων να το κάνει όπως θέλει και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δυο τρεις πραγματικά ευρηματικές σεκάνς, τον πρέποντα ποπ φόρο τιμής στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του 60 με τον Μπρους Λι πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία και τα κλισέ της ακριβής παραγωγής με σουπερ ήρωες και την κωμική υπονόμευση, με αποτέλεσμα τίποτα από όλα να μη λειτουργεί όπως πρέπει. Συνεχίζω με το φρικαλέο και εντελώς απάτη 3D. Συνεχίζω ξανά μανά, με το σενάριο του ταλαντούχου και συμπαθούς ως πρωταγωνιστική φάτσα στην ταινία, Σεθ Ρόγκεν. Τι ήταν τούτο παλικάρι μου; Πόσο τζούφιο το χιούμορ σου, πόσο ασύνδετη και χωρίς καμία λογική η πλοκή σου που χρησιμεύει μόνο σαν αφορμή για εντυπωσιακές βινιέτες, και αλήθεια, τι κακό σου έκανε η Κάμερον Ντίαζ και την άφησες τόσο έκθετη και δίχως ρόλο; Άσωτος γιος μιλιονέρου εκδότη εφημερίδας, αποφασίζει να γίνει σούπερ ήρωας με βοηθό τον ιδιοφυή μηχανικό, σούπερ καρατέκα, και προσωπικό καφετζή του μπαμπά του. Κρίμα θεια, αυτό μόνο σου λέω και το λέει κι όλο το χωριό για τις πομπές σου. – Τ.Θ.
Κινηματογράφος
Οι ταινίες της εβδομάδας
web only
27/01/2011 09:50
http://img.protothema.gr/98D38B9B4C817C3573BF12ACDEA8E2D9.jpg Πρόγραμμα Κινηματογράφων Αθήνας
Πρόγραμμα Κινηματογράφων Θεσσαλονίκης
( **** ) ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ / BLACK SWAN
Του Ντάρεν Αρονόφσκι. Ψυχολογικό δραματικό θρίλερ, 2010,
Η.ΠΑ. 1 ώρα και 48 λεπτά.
Πώς να περιγράψεις μια ταινία που στη μία ώρα προβολής της, μου μεταμορφώθηκε σε τόσο έντονη σωματική εμπειρία, σαν μια ύπουλη, βελούδινη στο μάτι αλλά ατσάλινη στο άγγιγμα μέγγενη σε όλες μου τις αισθήσεις? Αφήνω τελευταίο τον Αρονόφσκι στη σκηνοθεσία, και καταγράφω: Την μουσική ιδιοφυϊα του Κλιντ Μάνσελ στη διασκευή της ‘Λίμνης των Κύκνων’ του Τσαϊκόφσκι. Την φωτογραφία και την κάμερα να αγκαλιάζει λιωμένη, σε ασταμάτητη ροή, κάθε πόρο του κορμιού της Νάταλι Πόρτμαν. Την ίδια την Πόρτμαν, μια απλά συμπαθητική, μέτρια ηθοποιό, να ερμηνεύει με τόσο πάθος ένα ρόλο που πολύ φοβάμαι ότι θα είναι η κατάρα της για όλη την υπόλοιπη καριέρα της, γιατί αποκλείεται να τον ξεπεράσει με ευκολία.
Στο σημείο συνάντησης των «Κόκκινων Παππουτσιών» του Πάουελ με την «Αποστροφή» του Πολάνσκι, ο Αρονόφσκι, με ασήμαντο προϋπολογισμό, παραδίδει μάθημα ύφους και περιεχομένου, χωρίς να αδικεί το ένα το άλλο και δημιουργεί την ταινία ορόσημο της χρονιάς (και κατ’ εμέ, την καλύτερη με διαφορά της οσκαρικής κούρσας) αναπτύσσοντας την πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή όλων των γνωρισμάτων του σινεμά του: από την στιλιζαρισμένη εκμεταλλευτικότητα, στον ρεαλισμό και μετά άλμα στο σουρεαλιστικό σουντόκου της παρανοημένης λυρικής φαντασίας , με κορμό ρεαλιστικό, ψυχοφθόρο και τόσο γόνιμο, όσο μια καταραμένη γη της επαγγελίας που γεννάει άνθη μόνο εφ’ όσον οι διαβάτες της στάξουν πάνω της αίμα και ιδρώτα. Τελειομανής μπαλαρίνα, κερδίζει τον πρώτο ρόλο σε πρωτοποριακό ανέβασμα της «Λίμνης των Κύκνων» ως ο Λευκός Κύκνος, μέχρι τη στιγμή που η παρουσία του Μαύρου Κύκνου – Μίλα Κούνις, θα ανατρέψει την σαλεμένη της ισορροπία, η ζωή και η τέχνη μπλεχτούν, οι δύο κύκνοι γίνουν ένα (στη λεσβιακή σκηνή της χρονιάς και περαιτέρω) και η κάθαρση, όπως θα έρθει, θα αφορά μόνο στους γενναίους και τρυφερούς ψυχοπαθείς, της πιο ανόθευτης εκδοχής της κινηματογραφικής ομορφιάς. – Τ.Θ.
( ** ) ΤΗΕ GREEN HORNET
Του Μισέλ Γκοντρί. Κωμική περιπέτεια, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 59 λεπτά.
Έχουμε μπόλικο πρόβλημα εδώ πέρα. Κατ’ αρχάς με τη σπατάλη του ταλέντου του Μισέλ Γκοντρί, που δεν ξέρει τι να κάνει, ή δεν τον αφήνει η Sony τέλος πάντων να το κάνει όπως θέλει και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δυο τρεις πραγματικά ευρηματικές σεκάνς, τον πρέποντα ποπ φόρο τιμής στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του 60 με τον Μπρους Λι πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία και τα κλισέ της ακριβής παραγωγής με σουπερ ήρωες και την κωμική υπονόμευση, με αποτέλεσμα τίποτα από όλα να μη λειτουργεί όπως πρέπει. Συνεχίζω με το φρικαλέο και εντελώς απάτη 3D. Συνεχίζω ξανά μανά, με το σενάριο του ταλαντούχου και συμπαθούς ως πρωταγωνιστική φάτσα στην ταινία, Σεθ Ρόγκεν. Τι ήταν τούτο παλικάρι μου; Πόσο τζούφιο το χιούμορ σου, πόσο ασύνδετη και χωρίς καμία λογική η πλοκή σου που χρησιμεύει μόνο σαν αφορμή για εντυπωσιακές βινιέτες, και αλήθεια, τι κακό σου έκανε η Κάμερον Ντίαζ και την άφησες τόσο έκθετη και δίχως ρόλο; Άσωτος γιος μιλιονέρου εκδότη εφημερίδας, αποφασίζει να γίνει σούπερ ήρωας με βοηθό τον ιδιοφυή μηχανικό, σούπερ καρατέκα, και προσωπικό καφετζή του μπαμπά του. Κρίμα θεια, αυτό μόνο σου λέω και το λέει κι όλο το χωριό για τις πομπές σου. – Τ.Θ.
( ** ) ΑΥΓΟ / YUMURTA
Του Σεμίχ Καπλάνογλου. Δράμα τέχνης, 2007, Τουρκία. 1 ώρα και 37 λεπτά.
Κορίτσια, αυτό εδώ είναι τουρκαλάκι τετράχρονο, το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που έκλεισε με το «Μέλι» και πρωταγωνιστή τον ίδιο ήρωα που είδαμε στην τελευταία ταινία, αλλά όχι στα μικράτα του, σε ηλικία 30φεύγα. Όσοι ευχαριστηθήκατε με το «Μέλι» τρέξτε ασυζητητί, οι υπόλοιποι κρυφτείτε για να μη κοιμηθείτε. – Τ.Θ.
( * ) ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ / SEASON OF THE WITCH
Toυ Ντομινίκ Σένα. Περιπέτεια φαντασίας, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 35 λεπτά.
Ναι, αν ήμουν βάτραχος μεταμορφωμένος από κακιά μάγισσα θα έκανα χε χε χε κουάξ κουάξ (το χε χε χε αντικαθιστά το βρε κε κέξ ως γέλωτας). Στον 14ο αιώνα, ο Νικάκης ο σταυροφόρος πρέπει να μεταφέρει αλαλαγμένη μάγισσα σε ένα μοναστήρι για να σταματήσει η πανούκλα και η οικονομική κρίση. Και εκεί που όλοι περιμένουν τη σωτηρία έρχεται η ολική καταστροφή, από τα κάκιστα ειδικά εφέ, τον κάκιστο Νίκολας Κέιτζ και την καταστροφή του ταλέντου του κάποτε υποσχόμενου σκηνοθέτη Ντομινίκ Σένα. Θα τρίβεται τα μάτια σας (κριθαράκι θα ‘ναι). – Τ.Θ.
***) ΤΟ ΜΟΥΤΡΟ / THE MECHANIC
Του Σάιμον Γουέστ. Περιπέτεια, 2011, Η.Π.Α. 1 ώρα και 32 λεπτά.
Όσον αφορά τα b movies λαϊκής δράσης, πιο σέξι σκληρό αρσενικό γκομενάκι με φαλάκρα από τον Τζέισον Στέιθαμ δεν γίνεται να χτυπήσεις σε δυναμικό ριμέικ μιας παλιάς ταινίας με τον Τσαρλς Μπρόνσον σε ρόλο πληρωμένου δολοφόνου. Όχι κουκλίτσα μου ατελέσφορη κουλτουροφάγα, σινεμά αξιώσεων όπως το εννοείς, δεν είναι κι ευτυχώς. Σινεμαδάκι νευρώδες όμως με μπουμπουνητά, να ευχαριστηθείς φροντισμένη λαϊκή διασκέδαση, είναι και με το παραπάνω. – Τ.Θ.
( * ) Ο ΣΥΝΟΔΟΣ / ΤΗΕ ΕΧΤRA MAN
Των Σάρι Σπρίνγκερ Μπέρμαν, Ρόμπερτ Πουλσίνι. Κομεντί, 2010, ΗΠΑ/Γαλλία. 1 ώρα και 48 λεπτά
Ένα τουρλού μυριάδων πραγμάτων (που δε «δένει» ποτέ), ο «Συνοδός» αφηγείται τη σχέση δυο μοναχικών αντρών, καθώς ο μεγαλύτερος εκ των δυο (Κέβιν Κλάιν) μαθαίνει στο νεότερο (Πολ Ντέινο) πώς να ανελιχθεί στην κοινωνία ως συνοδός ηλικιωμένων κυριών. Ή αλλιώς, είναι μια ιστορία για το πώς ένας νεαρός τραβεστί, ερωτεύεται μια νεαρή ακτιβίστρια, Ή αλλιώς, είναι ένα παράδειγμα για το πόσο εκνευριστική και ανιαρή μπορεί να γίνει η εκκεντρικότητα όταν γίνεται αυτοσκοπός, και πόσο λεπτή είναι η κινηματογραφική γραμμή ανάμεσα στη συμπόνια και την κοροϊδία όταν το χιούμορ στρέφεται απέναντι στη σύγχρονη μοναξιά, αλλά δεν ξέρει κι ακριβώς τι θέλει να πει γι’ αυτή. –Ε.Χ.
( Χ ) ΠΑΛΙ ΕΣΥ / YOU AGAIN
Του Άντι Φίκμαν. Κωμωδία, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 45 λεπτά
Ταινίες σαν το «Πάλι εσύ», μια κωμωδία όπου μια κοπέλα μαθαίνει πως η αρραβωνιαστικιά του αδερφού της είναι η σκύλα που την βασάνιζε στο σχολείο, επαναπροσδιορίζουν τα όρια της ανοχής σου απέναντι στο κακό σινεμά. Εξοργιστικά σαχλό, κακοφτιαγμένο, προσβλητικό, ανυπόφορο – η Τζέιμι Λι Κέρτις και η Σιγκούρνι Γουίβερ πώς βρέθηκαν μέσα σ’ αυτό το συφερτό; -Ε.Χ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου