(3) Απόλυτη ευφυΐα / Limitless
Του Νιλ Μπέργκερ. Περιπέτεια, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 45 λεπτά



Ούτε τα μάτια της Λιζ Τέιλορ (God rest her soul) δεν έχουν τονιστεί τόσο έντονα με χρωματικούς συνδυασμούς, ενδυματολογικές συνθέσεις και Photoshop όσο του Μπράντλεϊ Κούπερ στην «Απόλυτη ευφυΐα». Ευτυχώς ο νέος Χολιγουντιανός γόης δεν προσφέρει μόνο τα μάτια και το χαμόγελό του σ’ αυτήν τη διασκεδαστικότατη ταινία για έναν loser συγγραφέα, ο οποίος ανακαλύπτει την ύπαρξη ενός χαπιού που «ανοίγει» τους υποδοχείς του εγκεφάλου και επιτρέπει την πλήρη αξιοποίησή του. Σαν δροσερό αεράκι, ο Κούπερ -και η ιστορία- σπρώχνουν με χάρη και άνεση τον χαρακτήρα στη σβέλτη άνοδο και αναπόφευκτη σύγκρουσή του με διάφορους ανταγωνιστές και με μυστήριες φαρμακευτικές παρενέργειες. Αν και το σενάριό της δεν τιμά την πιασάρικη αρχική ιδέα, αφήνοντάς τη χαλαρή και τελικά ανεκμετάλλευτη, η ταινία δεν προσπαθεί, ευτυχώς ποτέ, να κατακτήσει τις δάφνες της ευφυΐας, αλλά διατηρεί ωραιότατα μια καλοδεχούμενη ποιότητα οφθαλμόλουτρου που ούτε κουράζει ούτε προβληματίζει. Τέλειο για μεσοβδόμαδη θέαση. –Ε.Χ.

(2) Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα
Του Σωτήρη Γκορίτσα. Κωμωδία, Ελλάδα, 2011.



Περίμενα με ανυπομονησία, πρέπει να πω, την καινούρια ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα, ιδίως γιατί, ως γνήσιο θύμα του μάρκετινγκ, είχα ενθουσιαστεί με το tagline «Η σύγκρουση ενός εγώ με το ΕΣΥ». Αλλά, δυστυχώς, απογοητεύτηκα. Η απόπειρα σάτιρας του Εθνικού Συστήματος Υγείας, μέσω της εμπειρίας ενός ορθοπεδικού σ’ ένα δημόσιο νοσοκομείο (πραγματικές ιστορίες, όπως τις περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο ο Γιώργος Δενδρινός), ξεκινά και ήδη νιώθεις πως κάτι λείπει. Σαν να γνωρίζεις το MASH, βλέποντας όμως πρώτο το 10ο επεισόδιό του: αντιλαμβάνεσαι αυτόματα το πλαίσιο και τα στερεότυπα, αλλά προσπαθείς να αναπληρώσεις τα αιωρούμενα στοιχεία των χαρακτήρων. Οσο απομακρύνεσαι από την ταύτιση τόσο χάνουν την έντασή τους και η κωμωδία και το δράμα - απλώς παρακολουθείς περιστατικά, αληθινά και αδιαμφισβήτητα δε λέω, τα οποία όμως δεν σε αγγίζουν. Με λίγα λόγια, όσο βαθιά τελικά κι αν μπαίνει το μαχαίρι στο κόκαλο, ποτέ δεν νιώθεις τον πόνο. Κρίμα, γιατί διαφαίνεται και η ειλικρινής πρόθεση πίσω από την ταινία και η ανάγκη να προβληθούν τα ζητήματά της. –Ε.Χ.

(1) Yogi Bear
Του Ερικ Μπρέβιγκ. Παιδική, ΗΠΑ/Νέα Ζηλανδία, 2010. 1 ώρα και 20 λεπτά



Αν και δεν φτάνει σε καμία περίπτωση το επίπεδο του «Τελευταίου μαχητή των ανέμων» (νικητή Χρυσού Βατόμουρου), το «Yogi Bear» είναι μια από τις πιο αδύναμες παιδικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Συνδυάζοντας ψηφιακό animation με ζωντανή δράση, η ταινία αφηγείται τις προσπάθειες ενός δασοφύλακα να σώσει το πάρκο του από τα αισχροκερδή σχέδια του δημάρχου της πόλης, με τη βοήθεια του ομιλούντος αρκούδου Yogi Bear, του βοηθού του Boo Boo και μιας κινηματογραφίστριας που κάνει ντοκιμαντέρ για τους προαναφερθέντες. Σαχλό χιούμορ και μανιερίστικες ερμηνείες, σε μια ταινία που δεν έχει την παραμικρή πίστη στη νοημοσύνη του παιδικού κοινού της. –Ε.Χ.

(1) Παγκόσμια εισβολή / Battle Los Angeles
Του Τζόναθαν Λίμπεσμαν. Επιστημονικής φαντασίας, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 56 λεπτά



Μάλλον δεν έχω και πολλή αντοχή πια για πολεμικές ταινίες - ποτέ μου δεν κατάλαβα, για παράδειγμα, την πώρωση με το περσινό οσκαρικό «Hurt Locker». Στην «Παγκόσμια εισβολή», όπου στρατιώτες αντιμετωπίζουν εξωγήινους με φόντο το Λος Αντζελες, ούτε ο πρωταγωνιστής Ααρον Εκχαρτ δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον μου ζωντανό μέσα από το ατελείωτο σύννεφο ανταλλαγής πυρών και κυνηγητών, σκόνης, δραματικής μουσικής επένδυσης και συνοφρυωμένων προσώπων. Ανία, μα την αλήθεια μου. ΥΓ.: Αυτή η άμοιρη η Μισέλ Ροντρίγκες θα παίξει κανέναν άλλο, μη θυμωμένο ρόλο; -Ε.Χ.

(1) Σανγκάη: Η πόλη των κατασκόπων / Shanghai
Του Μίκαελ Χέφστρεμ. Εποχής, ΗΠΑ/Κίνα, 2010. 1 ώρα και 45 λεπτά



Ηδη από τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά καταλαβαίνεις πως η «Σανγκάη» δεν σου τα λέει πολύ καλά όταν βλέπεις έναν εξαγριωμένο αρχισυντάκτη να φωνάζει στον δημοσιογράφο Τζον Κιούζακ (ο οποίος στη δεκαετία του ’30 εμπλέκεται σε πολιτικές συνωμοσίες στην πάλαι ποτέ ανατολίτικη μητρόπολη ΚΑΙ ερωτεύεται την επαναστάτρια Γκονγκ Λι) γιατί δεν εγκρίνει το άρθρο του στο εξώφυλλο της εφημερίδας - κάτι που συνειδητοποιεί ο αρχισυντάκτης αφότου έχει τυπωθεί το φύλλο. Μια παρόμοια αφέλεια (και πεποίθηση πως ο θεατής δεν έχει καμία προσδοκία ή καμία επαφή με τον πραγματικό κόσμο) χαρακτηρίζει το σενάριο και όλο το υπόλοιπο εγχείρημα, μπορεί να πει κανείς, το οποίο αριστεύει μόνο σε επίπεδο κοστουμιών και σκηνικών. Σχεδόν δεν έχει νόημα να σημειώσω πως παίζουν ακόμα ο Τσάου Γιαν Φατ και ο Κεν Γουατανάμπε. –Ε.Χ.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Εκπτωτος άγγελος / Melegin Dususu
Του Σεμίχ Καπλάνογλου. Δραματική, Τουρκία/Ελλάδα, 2006. 1 ώρα και 38 λεπτά



Δραματική ιστορία για μια κοπέλα που προσπαθεί να ζήσει την υποτονική ζωή της κουβαλώντας ένα βαρύ μυστικό. Από τον σκηνοθέτη του «Μελιού» (Χρυσή Αρκτος 2010).

Ο γιος του κυνηγού των αετών / Eagle Hunter’s Son
Του Ρενέ Μπο Χάντερ. Οικογενειακό δράμα, Γερμανία/Σουηδία/Δανία, 2009. 1 ώρα και 37 λεπτά



Παιδική ταινία για ένα αγόρι από τη Μογγολία, το οποίο, ενώ ονειρεύεται να δραπετεύσει από τη ζωή στην εξοχή και να μετακομίσει στην πρωτεύουσα Ουλάν Μπατόρ, καταλήγει να βιώνει ένα περιπετειώδες ταξίδι μέσα από τα ποτάμια και τα βουνά της χώρας του εις αναζήτηση του χαμένου αετού του πατέρα του.

Φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου
Για 12η χρονιά πραγματοποιείται το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας, στο καθιερωμένο πια ραντεβού του με το κοινό της Αθήνας (31/3-8/4) και της Θεσσαλονίκης (7/4-12/4). Πέρα από τα καθιερωμένα, το διαγωνιστικό τμήμα δηλαδή, το Πανόραμα Γαλλικού κινηματογράφου, τις προβολές για νέους και τις μεταμεσονύχτιες προβολές, φέτος θα πραγματοποιηθεί αφιέρωμα στην πόλη του Παρισιού με προβολή ταινιών και ζωντανής μουσικής επένδυσης, καθώς και αναδρομή στο έργο του εκλιπόντος σκηνοθέτη Κλοντ Σαμπρόλ, την οποία θα παρουσιάσει ο Κώστας Γαβράς στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Για περισσότερες πληροφορίες: www.ifa.gr