Η μόνη λέξη η οποία περιγράφει αυτό που ένιωσα καθώς έφευγα από την ιστορική μουσική σκηνή 9/8, είναι η λέξη δέος. Όταν συναντάς έναν μεγάλο καλλιτέχνη σαν τον Σταμάτη Κόκοτα, με τέτοια πορεία στο ελληνικό τραγούδι και είναι τόσο απλός, αλλά συγχρόνως τόσο γεμάτος με γνώση και εμπειρία, τότε νιώθεις ότι έχεις κάνει μια σημαντική γνωριμία.

Παρασκευή βράδυ, το ταξί με αφήνει στην Αλεξάνδρας, έξω από το μαγαζί 9/8. Αν και νωρίς, ο κόσμος έχει πλημμυρίσει τον χώρο. Παρατηρούσα στα βλέμματα των θαμώνων την αγωνία τους και ίσως τη δίψα τους να ακούσουν τον κ. Κόκοτα, μετά από τόσα χρόνια. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε πριν βγει στην σκηνή. Παρά το άγχος μου, τα κατάφερα και πήγα στο καμαρίνι του. Όλα εξανεμίστηκαν, διότι πρόκειται για έναν άνθρωπο τόσο προσιτό, αλλά και τόσο σπουδαίο, που θες να τον κάνεις φίλο σου. Όλοι φύγαμε από το μαγαζί με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μας και αυτό τελικά έχει σημασία. Όλα τα άλλα είναι περιττά.